Abstract

Obiekt architektoniczny wyrasta i wrasta. To kolejno po sobie następujące etapy naturalnego rozwoju procesu zamieszkiwania w aspekcie projektowania i realizacji, a następnie użytkowania obiektu architektonicznego. Wykonane ideowe rzeźby architektoniczne, zgodnie z ich zamysłem ideowym i poprzedzającymi modele grafikami, ujawniają kilka odsłon zagadnienia. Obrazy ukazują podstawową potrzebę i konieczność zapewnienia sobie przez wszelkie organizmy żywe, w tym w szczególności przez człowieka, bezpiecznej kryjówki. Metaforyczne wyobrażenia archetypicznej formy schronienia pokazuje jej adaptowalność do różnorodnych uwarunkowań. Kontekst stanowi zadanie problemowe, na które odpowiedzią jest konkretna forma schronienia, spasowana do swojego otoczenia i odpowiadająca zastanej sytuacji przestrzennej. Najbardziej oczywiste, a dotyczące formowania przestrzeni zamieszkiwania, archetypy funkcjonujące w kulturze odnoszą się do schronienia. Jego forma, pierwotnie determinowana funkcją, zapewniała fizycznie i informowała symbolicznie mieszkańców o bezpieczeństwie. Wizualne wpisanie obiektów skonstruowanych przez człowieka w ich naturalne otoczenie przyrodnicze stanowi znak zamieszkania, obrazuje miejsce przynależności i pozwala przechowywać ważne ślady i znaki w pamięci jako wyobrażeniową reprezentację miejsca pochodzenia i przebywania. Czym jest lub powinien być Dom, jest zagadnieniem bliższym rozważaniom filozoficznym lub socjologicznym. Człowiek, poprzez zamieszkiwanie, zabezpiecza zasadniczą potrzebę schronienia oraz realizuje różnorodne potrzeby towarzyszące.

Author (1)