Abstract

Dyskurs w szkolnictwie wyższym na temat modelu uniwersytetu nie odnosi się bezpośrednio do internacjonalizacji, jednakże rola i postrzeganie umiędzynarodowienia w środowisku akademickim jest różne. W środowisku wspierającym tradycyjny model uczelni internacjonalizacja traktowana jest implicite. Wynika z wolności nauki i badań oraz dążeniu do zgłębiania i zdobywania wiedzy (nauka nie ma narodowości, L. Pasteur). Jako taka nie jest jednak celem uniwersytetu. Uniwersytet tradycyjny – co widać na przykładzie Polski - nie jest instytucjonalnie przystosowany do radzenia sobie z wyzwaniami internacjonalizacji. Polskie uniwersytety zorganizowane są wokół idei społeczności naukowców (community of scholars) gdzie silna autonomia (samorządność, wolność akademicka) idzie w parze z silną hierarchizacją naukową i słabą (służebną) pozycją administracji. Jakkolwiek więc chętnie korzystają z programów wymiany międzynarodowej, ich poziom internacjonalizacji zarówno mierzony liczbą studentów zagranicznych (edukacja) jak i publikacji (nauka) pozostaje słaby. W uniwersytecie przedsiębiorczym internacjonalizacja uzyskuje zarówno odpowiednią wagę (podejście strategiczne) jak i uwarunkowania wewnętrzne (organizacja, administracja profesjonalna). Akceptacja pewnego rodzaju urynkowienia i uspołecznienia szkolnictwa wyższego powoduje, iż internacjonalizacja staje się formą odpowiedzi na wyzwania współczesnego otoczenia rynkowego (globalizacja, postęp techniczny, rozwój komunikacji, mobilność międzynarodowa). Łatwiej jest realizować internacjonalizację na uniwersytecie typu przedsiębiorczego, ponieważ jest on do tego przygotowany ideowo i organizacyjnie. Poniżej podsumowane zostały elementy przystosowania do internacjonalizacji w uniwersytecie tradycyjnym i przedsiębiorczym.

Author (1)