Abstract

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej jako ustawa zasadnicza definiuje trzy stany nadzwyczajne, które mogą być wprowadzone w sytuacjach szczególnych zagrożeń, jeżeli zwykłe środki konstytucyjne są niewystarczające. Dodatkowo w systemie prawnym Rzeczypospolitej Polskiej funkcjonują stan zagrożenia epidemicznego i stan epidemii, a także stany gotowości obronnej państwa i stopnie alarmowe wprowadzane w związku z zagrożeniami o charakterze terrorystycznym — zwiększonym stanem zagrożenia terrorystycznego. Do niedawna wydawało się, że zagadnienia powyższe są dość jasno, jednoznacznie i wystarczająco opisane w odpowiednich aktach. Wydarzenia z pierwszej połowy 2020 r., nałożenie się w jednym czasie w Polsce epidemii COVID-19 i rywalizacji wyborczej głównych partii politycznych w kraju, rozpętały jednak prawdziwą burzę wokół tematu stanów nadzwyczajnych, zasadności czy niezasadności ich wprowadzania w obliczu światowej pandemii. W dyskusję na forum medialnym licznie włączyły się „autorytety” polityczne, prawne, naukowe i inne osoby chcące zaistnieć w mediach. Ich szeroko nagłaśniane i rozpowszechniane wypowiedzi, nie zawsze przemyślane czy mające oparcie w obowiązującym prawie, spowodowały dużo zamieszania oraz rozpropagowanie i utrwalenie wielu błędnych opinii w tym obszarze. W tej sytuacji autor w niniejszym artykule podejmuje próbę syntetycznego usystematyzowania wiedzy i wyjaśnienia pewnych niuansów z tego obszaru. Dodatkowo w związku z zaistniałymi niejasnościami co do natury narzędzi (dwóch stanów) opisanych w ustawie o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, autor stawia pytanie: ile stanów nadzwyczajnych mamy w Rzeczypospolitej Polskiej i odpowiada na nie w podsumowaniu.

Author (1)