Abstrakt

W eseju pokazałem znaczenie mikrokosmicznego wymiaru w ludzkim personalnym życiu. To jest w świecie Zachodu kompleksowa próba, aby uchwycić związek "mikrokosmosu" z "makrokosmosem w filozoficznym dziele Maxa Schelera. Następnie uwypukliłem, że z racji jego powiązania jako pojęcia "mikrokosmosu" z kwestią kształcenia, wtedy w indywidualnej ludzkiej osobie pojęcie to osiąga "prawo obywatelstwa" w Schelerowskiej etyce wartości, fenomenologicznej psychologii, socjologii wiedzy, filozofii religii, metafizyce "stającego się" Bytu i antropologii filozoficznej. Z kolei podkreśliłem, że Scheler sam powiązał przedstawienie ("obrazowanie") człowieka jako "mikrokosmosu" z odniesieniem do "makrokosmosu" z wielką Europejską filozoficzną tradycją sięgając wstecz do Demokryta z Abdery, Arystotelesa ze Stagiry i rozciągając przez Św. Tomasza z Akwinu i Mikołaja z Kuzy w Średniowieczu, przez G. Bruna, T. Campanellę w Renesansie i przez G.W. Leibniza, J.W. Goethego i innych w czasach nowożytnych. Z kolei wskazałem, że wedle Schelera, właściwą koncepcją człowieczeństwa jest "człowiek uniwersalny" ("All-Mensch").Następnie uwypukliłem znaczenie stosowania zasad "pierwszeństwa", "perspektywizmu", "człowieczeństwa" i "solidarności", w praktykowaniu refleksji o podmiocie człowieka. Następnie zwróciłem uwagę na podstawowe znaczenie metafizycznej kwestii cierpienia w myśli filozoficznej M. Schelera oraz na znaczenie kategorii cierpienia, które nabywa w uświęceniu. Z kolei uwypukliłem, że pragnienie człowieka, aby uchwycić siebie jako mikrokosmos jest integralnie związane z kształtowaniem własnego człowieczeństwa. W konkluzji, pokazałem, że wedle myśli M. Schelera, "częściową" strukturalną identyczność człowieka i Boga można odnieść do więzi "mikrokosmosu" z "makrokosmosem" i vice versa.

Autor (1)