Rurka ciepła z pętlą obiegową (LHP) to pasywne, dwufazowe i wysokowydajne urządzenie służące do transportu ciepła na duże odległości, wykorzystujące siły kapilarne oraz zjawisko parowania i skraplania płynu roboczego do wzbudzania ruchu czynnika znajdującego się w obiegu. Bezawaryjność oraz swoboda w montażu lub ułożeniu w przestrzeni grawitacyjnej sprawiły, iż LHP stało się bardzo obiecującym urządzeniem, możliwym do wykorzystania w różnego rodzaju instalacjach kosmicznych i naziemnych. Aktualnym trendem w rozwoju LHP jest konstrukcja urządzeń o płaskim kształcie parownika, które lepiej są dopasowane do geometrii grzejących się komponentów elektronicznych (np. mikroprocesorów), a tym samym negują potrzebę instalacji dodatkowego elementu przenoszenia ciepła między źródłem ciepła a parownikiem. Badania LHP dotyczą przede wszystkim jej typowych zastosowań tj. w temperaturach zbliżonych do temperatury pokojowej, natomiast w zakresach pracy w podwyższonych temperaturach zredukowanych (tj. ok 500-700K) istnieje luka badawcza. Przegląd literatury nie przedstawia wielu danych porównawczych na ten temat i ogranicza się jedynie do kilku, najczęściej nieaktualnych już artykułów naukowych. W ostatnim czasie też nie testowano żadnych średniotemperaturowych płynów roboczych w kontekście ich kompatybilności chemicznej z materiałami konstrukcyjnymi LHP, brak też wyników tzw. testów trwałości/stabilności. Co istotne, zakres temperatury pracy LHP jest bezpośrednio związany z doborem odpowiedniego płynu roboczego, a kompatybilność chemiczna materiałów i płynów roboczych jest głównym punktem odniesienia podczas projektowania urządzeń typu LHP.