Obecnie, komputerowe symulacje dynamiki układów wieloczłonowych są coraz częściej wykorzystywane w codziennej praktyce przemysłowej. Większość z programów to programy dostarczane przez firmy komercyjne, opracowane przez zespoły badawcze posiadające doświadczenie badawcze opublikowane w artykułach naukowych, opisujących szczegóły stosowanych metod. Niestety, nierzadkie są przypadki programów implementujących omawiane zagadnienia, pozbawionych szczegółowych opisów (podręczników użytkownika). Stosowne kursy dla użytkowników, organizowane przez firmy, omawiają własności zastosowanych algorytmów, a w mniejszym stopniu podstawy teoretyczne. W konsekwencji, istnieje istotne niebezpieczeństwo nieprawidłowego użycia, gdyż inżynierowie i badacze, nie są świadomi przyjętych założeń, hipotez, ani ograniczeń, jakie zaimplementowano. Z uwagi na to, jak i z uwagi na wzrastającą liczbę inżynierów potencjalnych użytkowników, istnieje rzeczywista potrzeba zawarcia zagadnień z dziedziny Dynamiki Układów Wieloczłonowych (UWM) w standardowym kursie edukacji inżynierskiej. Upowszechnienie dydaktyki dynamiki UWM to odpowiedź na dedykowane oczekiwania przemysłu. Dzięki bardzo obszernemu zbiorowi praktycznych aplikacji zawartych w sferze tych badań, zagadnienia dynamiki UWM mogą być użyteczne także w globalnym kontekście naukowym. W szczególności, należy tu wymienić trzy dziedziny: mechanika klasyczna, matematyka i metody numeryczne. Obydwie strony obecnej propozycji projektu, posiadają doświadczenie długoletniej współpracy. Jak dotąd, podejście bazujące na projekcie (z ang. project-based approach) było dedykowane zagadnieniom edukacji stopnia inżynierskiego i magisterskiego [1]. Proponowany projekt celuje w rozszerzenie tej metodologii do aplikacji dla naukowców (doktoranci, inżynierowie badawcze, …) dla których operowanie zagadnieniami dynamiki przestrzennych układów mechanicznych to wciąż trudny proces wymagający czegoś znacznie bardziej rozbudowanego niż wiedza teoretyczna czy aplikacje akademickie.