Kościół położony w obrębie Wdzydzkiego Parku Krajobrazowego nawiązuje skalą i formą do tradycyjnych wiejskich kościołów drewnianych ze strzelistą wieżą widoczną z oddali. Bryła kościoła jest prosta i tradycyjna: lekko wydzielona kruchta, nawa wytyczona dwoma rzędami drewnianych kolumn oraz prezbiterium zwieńczone wieżą dzwonniczą. Na zewnątrz, do bocznych ścian przylegają od strony drogi drewniane podcienie. Inspirowane tradycyjnymi sobotami, łagodnie „otwierają” zamkniętą bryłę, zapraszając wiernych do wnętrza. Pełnią zarazem funkcję praktyczną, gdyż zapewniają schronienie dla zwiększonej liczby wiernych w okresie letnim.

Wielkość kościoła, materiały i technologia budowlana pomyślane zostały na miarę skromnych możliwości parafii. Ściany posadowiono na podmurówce z polnych kamieni. Konstrukcja dachu z drewnianych wiązarów z połączeniami węzłowymi w postaci wpuszczonych w przekrój blach. Kościół na planie krzyża, jest orientowany. Zbudowany z prostych, powszechnie zrozumiałych form i materiałów, swą symboliczną wymową przypomina o istocie wiary. Troistość formy architektonicznej kościoła odzwierciedla narastanie sacrum, od kruchty w formie zwykłego szczytu domu, poprzez prostą nawę do prezbiterium wyróżnionego przekątniowym obróceniem jednolitej dla całego kościoła struktury. Prezbiterium jest w ten sposób szersze, wyższe i ma ostrzejszy kąt nachylenia dachu. Ołtarz, jako symboliczne miejsce obecności Boga, umieszczony został w ześrodkowaniu kompozycyjnym wnętrza. W bryle zewnętrznej miejsce to akcentuje umieszczona nad ołtarzem wieża z dzwonami. Stopniowanie sakralności podkreśla oświetlenie, zarówno naturalne, jak i sztuczne, które nasila się w miarę zbliżania się ku rozświetlonemu dużymi bocznymi oknami prezbiterium. Dla przywołania archetypów ołtarza ofiarnego i miejsca sacrum wprowadzony został naturalny polny kamień. Kamień jest też nosicielem historii i świadkiem przeszłości: prosty ołtarz o podstawie z naturalnego nieociosanego głazu granitowego nawiązuje do ołtarzy ofiarnych ze Starego Testamentu, w podobnym stylu wykonane są chrzcielnica i ambona. Naturalny granit posłużył jako kamień węgielny, który wmurowano w ścianę przy wejściu, kamienne są także cztery zacheuszki oraz podstawy stacji drogi krzyżowej wmurowane w ściany kościoła. Poczucie ciągłości i związku z przeszłością podtrzymują również elementy przeniesione ze starego kościoła: krzyż umieszczony przy ołtarzu oraz dzwony przetopione ze starych, pękniętych, na nowe. Sklepienia świątyń często symbolizują niebo. W tym przypadku odkryta siatka drewnianych wiązarów została odrealniona jasnym kolorem, który zmienia ją symbolicznie w sklepienie niebieskie, zarazem przywołując na myśl biblijny namiot spotkania. Wiązary „rozgałęziają się” na słupach – to metaforyczne przedstawienie drzew mówi o wrośnięciu w ziemię i trwaniu, podobnie jak pionowe ukształtowanie bryły architektonicznej – mocno osadzone na kamiennej podwalinie ściany, odcięta pasem okien lekka struktura dachu i smukła wieża nad prezbiterium – mówią o drodze od doczesności ku Bogu.