Abstrakt

Nie jestem „najlepszym” bratem, jestem słaby w byciu bratem, to mnie zasmuca. Zobaczyłem go z bliska, z bliska przez kilka dni: jego uśmiech, łzy, otwarte usta, dołeczki w policzkach i łyżeczkę, która tam przyciskała, widziałem jak pali papierosa, jak się garbi, zakrzywioną linię pleców, wobec względnie prostej krawędzi balkonowych drzwi i wobec jeszcze dalszych, prostych linii tyłu budowli sakralnej, widziałem jak zakrywa twarz kocem, jak mlaszcze przez sen, linię jego stóp, jak chodzi i podbiega, by iść równie szybko, jak ja, kiedy gdzieś się śpieszyliśmy, przypomniałem sobie kolano jego kiedyś kontuzjowane z blizną, ale to kiedyś, patrzyłem na jego nos, odrastające włosy na głowie, zakola, linie na czole, dłonie, byłem szczęśliwy, kiedy staliśmy obok siebie, paląc papierosa, może to jedyna czynność, którą mogliśmy wykonywać wspólnie, może to jedyna w życiu, i jeszcze prowadzenie auta, słuchałem jego głosu, widziałem, jak przygląda się ze zdziwieniem pistacjom, próbując się do nich dobrać, widziałem, jak robi nam frytki. Teraz, jedynie chwilę po jego odjeździe, przypominam go sobie w całości, czuję smutek, chcę płakać, chyba tęsknię za nim, pierwszy raz. Chciałbym być lepszym bratem, nie wiem, jak to się robi, pytałem go o to, podpowiedział mi, jakim być wobec niego, co robić. Zrobiliśmy razem mój nowy pokój, on zrobił najwięcej, będę tutaj z nim: z zagipsowanymi przez niego ścianami, z pomalowanym na biało sufitem, całą łazienką, z podłączoną pralką, z uszczelnionymi oknami i drzwiami, z jego ogromną pomocą, z tym całym wzruszeniem i echem piszczącej wersalki, którą rozkładał sobie do spania. Chciałbym być lepszym bratem, nie wiem, jak to się robi, mogę do niego zadzwonić i zapytać, chcę to robić! (Ten pierwszy skok w nowym miejscu dedykuję mojemu bratu)

Autor (1)