Abstrakt

Tytuł Krajobrazowy wymiar ruralistyki w pełni oddaje treść pracy. Najogólniej mówiąc, rozprawa relacjonuje poszukiwania sposobów udziału krajobrazu w planowaniu przestrzennym obszarów wiejskich. Książka, wbrew swojemu układowi, nie powstawała według zwyczajowej ścieżki: od tezy, mieszczącej się w dziedzinie architektury i urbanistyki, do argumentów, które wywiedzione z tej dyscypliny, przemówiłyby za nią. Analiza stanu badań wskazywała na brak impulsów rozwojowych w obrębie współczesnych studiów nad kształtowaniem przestrzeni polskiej wsi i ochroną jej krajobrazu. Wydawało się też, że racjonalne przesłanki zrównoważenia – filozoficzne, ekologiczne, ekonomiczne, społeczne i estetyczne – które mogłyby wzmocnić formowanie ładu przestrzennego obszarów wiejskich, chybiają celu. Stąd wybór „krajobrazowej” – holistycznej i zintegrowanej – perspektywy badawczej. „Krajobrazowy” temat wymusił ujęcie interdyscyplinarne i czerpanie z wielu działów wiedzy. Uzgodnienie hipotezy badawczej poprzedził więc przegląd wielu zagadnień krajobrazu oraz jego wiejskiej specyfiki, niejednokrotnie dość odległych od macierzystej dyscypliny architektury i urbanistyki. W istocie konieczne było ustalenie własnego podejścia badawczego, które polegało na czerpaniu treści z powiązanych gałęzi nauki i konstruowaniu z nich wątków, zasilających główny trzon ruralistyki. Efektem tego sposobu postępowania jest rozbudowa języka ruralistyki. Przyjęta perspektywa pozwoliła na postawienie i udowodnienie dwóch tez: [1] istnieje potrzeba wpisania wiejskości krajobrazu w misję ruralistyki oraz [2] w realizacji tej misji niezbędne jest instrumentarium krajobrazowe.

Autor (1)