Abstrakt

Przedmiotem pracy doktorskiej – usytuowanej na pograniczu dwóch dyscyplin: architektury i archeologii – jest późna i schyłkowa architektura stanowiska archeologicznego Çatalhöyük (ok. 7 400 - 5 950 p.n.e.) w Turcji. Cel prowadzonych rozważań, u których podstawy leżą rozbudowane analizy stratygraficzne i architektoniczne, stanowi próba interpretacji układu przestrzenno-funkcjonalnego zabudowy tej osady w ciągu około pięciuset ostatnich i stosunkowo słabo rozpoznanych archeologicznie lat jej trwania. Kontekstem teoretycznym dla postawionych w rozprawie hipotez jest koncept „społeczności domów". Idea ta, zaczerpnięta z antropologii, pozwala na wgląd w możliwy sposób funkcjonowania systemu społecznego Çatalhöyük w pełni jego złożoności, a także zmierzenie się z jedną z głównych trudności, jaką stanowi rozpoznanie granic przestrzennych ówczesnych gospodarstw domowych. Stąd też architektura osady przedstawiona jest jako proces, rozgrywający się stopniowo w wielu wymiarach: społecznym, gospodarczym, przestrzennym i środowiskowym. Proces ten charakteryzuje się jednocześnie daleko idącą kontynuacją, jak i istotnym odejściem w niektórych aspektach od wcześniejszych tradycji budowlanych zarówno na stanowisku , w obrębie centralnej Anatolii, jak i na Bliskim Wschodzie w ogóle.

Autor (1)