Abstrakt

Z każdej szafy da się skoczyć! Jestem w Bremie, za kilka godzin mój pobyt tutaj będzie trwał już równy dzień, pierwszy z wielu. Drapię stopę nad kostką, komar, inny zwierz, nie wiem. Pod paznokciami zostaje skóra, czerwień pionowo obejmuje okolice ugryzienia, przecieram oko i piję łyk kawy. Zjadłem moje pierwsze śniadanie tutaj, piję moją pierwszą kawę, okej drugą, ale pierwszą samemu dla siebie. Kawa z ekspresu, pierwszy raz w życiu sobie taką zrobiłem, pierwszy raz w życiu mieszkam też uczciwie sam. O takim czymś, o takiej przyszłości teraz marzę: pokój sypialny, z szafą i stoliczkami, duża pracownia z długimi stołami, kuchnia, łazienka i długi korytarz łączący te dwa pomieszczenia. Za oknem mnóstwo zieleni, choć nie jest tak spektakularna, kiedy mieszkanie jest na poziomie minus, ale okna są spore, kiedy teraz siedzę na kołowanym fotelu, równo ze wzrokiem mam wysoką trawę, a na drzewa patrzę jak robaczek z dołu. Poddaję się tej sytuacji, zmiana perspektywy jest tym, czego potrzebuję, przynajmniej na jakiś czas może to być ciekawe. Wczoraj wieczorem utworzyłem nowy plik tekstowy, zacząłem pisać dziennik z pobytu tutaj. Moje serce jak sejsmograf reaguje na zdarzenia, czemu by nie miało tego zapisać, tak po prostu, tak wizualnie, materialnie zareagować na wszystko i opowiedzieć. To, co tutaj przeżyję, zauważę, odczuję, zapiszę, niech to będzie żywe, tak chcę. Chcę przeżywać wszystko po dwa razy, intensywnie, najintensywniej jak się tylko da. Trochę jest też tak, że nie chcę tutaj niczego stracić, chcę wykrzyczeć każdą chwilę. Jestem zachłanny albo po prostu ciekawy wydarzeń, które następnie skomentuję, a potem się temu przypatrzę, może zrozumiem w tym siebie. Chcę sobie pozwolić na jakiś eksperyment, na wyskok, na próbę rozciągniętą w miłym czasie. Brema, Czas start!

Autor (1)