Abstrakt

W eseju przedstawiłem próbę uzgodnienia aspektu racjonalnego i aspektu irracjonalnego w Schelerowskiej myśli antropologicznej. Podkreśliłem to, że niemiecki filozof poszukiwał jedności bytu ludzkiego, osoby ludzkiej, jak tez jedności cogitare i ducha w niej samej. Zwróciłem uwagę na to, że "początek" myśli pierwotwórcy dwudziestowiecznej antropologii filozoficznej wiązał się z dynamiczną zmianą "obrazu" "człowiek" - "świat" - "Bóg", a także wiązał się on w sposób intencjonalny z Schelerowską koncepcją mikrokosmosu i makrokosmosu. Pokazałem, że antropologia filozoficzna M. Schelera stała się oparciem dla samej metafizyki "stającego się" Bytu w sensie jej postaciowania jako "metaantropologii". Jednak jej rezultaty pozostają ciągle hipotetyczne. Uwypukliłem procesualny charakter Schelerowskiej mysli antropologicznej. Z kolei podkreśliłem, że rozwój człowieka otwiera się m.in. na rozwój człowieka typu dionizyjskiego i apollińskiego, na równowagę działającego i cierpiącego człowieka (Europa-Azja), na rozwój metafizyki i nowych myśli o Bogu, z obrazem nowego powołania człowieka. Następnie w ramach prezentowanych przez Schelera form koncepcji homo sapiens (Kartezjusz, Hegel) usiłowałem wyłuskać aspekt racjonalny jego myśli antropologicznej. W dalszej swojej analizie pokazałem , że Schelerowska mysl została poddana próbie jej irracjonalizacji wedle form koncepcji homo naturalia/ homo vitalis(Schopenhauer, Nietzsche). Z kolei pokazałem, że cztery zasady "pierwszeństwa", "perspektywizmu". "człowieczeństwa", "solidarności" znalazły się "w grze" w myśli antropologicznej Schelera oraz dominujacą stała się przewaga człowieka dionizyjskiego w samym człowieku.

Autor (1)