Abstrakt

Współpraca fundamentu z otaczającym ośrodkiem gruntowym w warunkach przestrzennego stanu odkształcenia w praktyce inżynierskiej jest przypadkiem bardzo częstym. Fundamenty te są stosowane do posadowienia podpór rurociągów i napowietrznych sieci przesyłowych energetyki cieplnej, instalacji przemysłowych, barier przeciw hałasowych, podpór reklam i znaków drogowych, słupów oświetleniowych. Jako prototypy fundamentów konstrukcji wsporczych przyjęto fundamenty sieci elektroenergetycznych oraz sieci trakcyjnych, te mogą być posadowione w terenie płaskim lub na zboczu, które można traktować jako nieskończenie długie, mogą być także w pobliżu rowów, na nasypach lub innych nierówności terenu wpływających zasadniczo na zmianę schematu pracy fundamentu w ośrodku gruntowym. Odwzorowanie występujących obciążeń wymaga rozpatrzenia konkretnej konstrukcji wsporczej jej funkcji i usytuowania w sieci. Zachowanie się gruntu otaczającego fundament, zależy od początkowych parametrów stanu fizycznego tego ośrodka. Projektując konstrukcję wsporczą inżynier musi mieć pewność, że jest ona stateczna. Stateczność może dotyczyć kilku zagadnień. Przede wszystkim musi być stateczna jako całość. Nie może występować zagrożenie stateczności na skutek obrotu czy przemieszczenia fundamentów, także zapewniona musi być ogólna stateczność układu, (np. sprawdzenie ogólnej stateczność zbocza wraz z konstrukcją. Wymaga się określenia sił w konstrukcji (momenty, siły tnące i siły normalne) zarówno dla warunków pracy konstrukcji jak i dla warunków stanu granicznego. Coraz częściej niezbędne jest określenie wartości przemieszczeń zarówno fundamentów jak i podtrzymywanej konstrukcji. Podstawowe założenia ścisłych rozwiązań teoretycznych dotyczą spełnienia warunków równowagi, zgodności, prawa zachowania się materiału oraz warunków brzegowych zarówno dla obciążeń jak i dla przemieszczeń.

Autor (1)