Abstrakt

Konieczność schronienia i potrzeba zamieszkiwania wymagają przestrzeni, które współcześnie zazwyczaj zabezpieczają obiekty architektoniczne. Jednak często zauważamy niedobory wartości w przestrzeni zamieszkiwania. Pomysłem zaradczym w tej sytuacji jest powrót do punktu wyjścia. Do zapewnienia schronienia. Jeśli będzie ono wpisane w relacje środowiskowe i ukształtowane w zgodzie z potrzebą zachowania ciągłości kulturowej, ma szansę stać się początkiem prawdziwego Domu, punktem wyjścia dla jego kreacji w złożonym procesie zamieszkiwania. Sytuację komplikuje podjęcie próby zmiany istniejących obiektów mieszkalnych wielorodzinnych, tworzących popularne w Polsce „blokowiskach”, w prawdziwe Domy. Autorskim zamysłem jest posłużenie się ideowymi rzeźbami architektonicznymi jako narzędziami przekazu określonych treści i intencji wspomagających wzmocnienie poczucia tożsamości z zamieszkiwanym regionem poprzez przywołanie rzeczywistych, ale często zapomnianych konotacji. Refleksje i doświadczenia związane z odbiorem obiektów współtworzących cykl pt. „Schronienia”, zaprezentowany na gdańskiej Zaspie w ramach Festiwalu Artystycznego w 2016 roku, miały w zamyśle kierunkować możliwe i konieczne zarazem działania zaradcze w istniejącej niepełnowartościowej przestrzeni. Ukazanie potencjału wprowadzenia harmonijnych relacji pomiędzy formą kulturową i elementami przyrodniczymi, stanowi wskazówkę dla poszukiwania lub wzmocnienia relacji istniejących budynków ze środowiskiem, w którym żyją ich mieszkańcy. Przedstawione szkice, fotografie i rzeźby unaoczniają siłę wartości, które pochodzą z poszukiwanego porozumienia pomiędzy architekturą a przyrodą. Obrazy i obiekty przeniesione z nieodległych Kaszub w realia osiedla mieszkaniowego przypominają o potencjalnym źródle poszukiwanych wartości.

Autor (1)