Abstrakt

Współczesne duże miasta na całym świecie charakteryzują się dużą i wciąż rosnącą intensywnością zabudowy. Jest to tendencja utrwalona, którą pogłębia idea „miasta zwartego” jako rozwiązania dla problemu nadmiernego rozrastania terytorialnego i rozpraszania się struktury terenów miejskich. Jednocześnie realną potrzebą współczesnych miast jest poprawa jakości ich środowiska (eliminacja zanieczyszczeń, minimalizacja zjawiska miejskiej wyspa ciepła, ochrona naturalnych czynników środowiska itp.) oraz minimalizacja negatywnego oddziaływania miast na środowisko w ogólnym wymiarze (zmniejszenie energochłonności, zużycia surowców, redukcja opadów itp.). Z jednej strony mamy więc do czynienia z wyjątkowymi trudnościami sytuacyjnymi budynków miejskich (np. ograniczenia dostępu promieniowania słonecznego, niska jakość powietrza, brak otwartych przestrzeni oraz zieleni), a z drugiej z wyzwaniami, jakie należy im stawiać (np. energooszczędność, wysoka jakość środowiska wnętrz, odpowiedzialne podejście do gospodarki materiałowej). Celem tego artykułu jest przybliżenie tych uwarunkowań, wskazanie najistotniejszych problemów do rozwiązania, a także wskazanie grup rozwiązań technologicznych, które mogą okazać się szczególnie pomocne w tym zakresie. Wnioski dotyczą wytyczenia dalszych kierunków rozwoju technologii prośrodowiskowych dedykowanych budynkom lokalizowanym w dużych miastach, w strefach o dużej intensywności zabudowy. Odniesiono się do uwarunkowań klimatu umiarkowanego, charakterystycznego dla miast środkowoeuropejskich.

Autor (1)