Abstrakt

Prezentowana praca stanowi kontynuację badań prowadzonych w Katedrze Technologii Leków i Biochemii, zmierzających do wyjaśnienia mechanizmu działania aktywnego przeciwnowotworowo imidazoakrydonu C-1311, znajdującego się obecnie w II fazie badań klinicznych prowadzonych na pacjentkach z rakiem piersi. Celem pracy było określenie końcowych efektów cytotoksycznego działania C-1311 w stosunku do wybranych rodzajów komórek nowotworowych pochodzenia ludzkiego, mianowicie białaczek MOLT4, HL60 i CEM oraz raka okrężnicy HCT116, wrażliwych na działanie tego związku. W komórkach białaczki MOLT4 imidazoakrydon C-1311 indukował przejściowy blok w fazie G2 cyklu życiowego, po którym komórki mogły wejść do mitozy, przy czym na skutek zaburzeń tego procesu, uległy katastrofie mitotycznej, która kończyła się na drodze apoptozy. Uzyskane wyniki stanowią eksperymentalne wsparcie poglądu, iż katastrofa mitotyczna nie jest odrębnym rodzajem śmierci komórek nowotworowych, a tylko etapem ją poprzedzającym. W komórkach białaczek HL60 oraz CEM C-1311 indukował stabilny blok G2, po którym bezpośrednio następowała śmierć apoptotyczna. Jednocześnie, poziom indukowanej apoptozy był niższy niż w komórkach MOLT4 co sugeruje, że zniesienie bloku G2 i indukcja katastrofy mitotycznej, może zwiększać efekt cytotoksyczny C-1311. W przypadku raka okrężnicy HCT116 odpowiedź komórek na działanie C-1311, istotnie zależała od statusu białka p53. Komórki HCT116 p53-/- ulegały katastrofie mitotycznej oraz apoptozie, podczas gdy komórki HCT116 p53+/+ w przeważającej części ulegały starzeniu.

Autor (1)