Abstrakt

W pracy przedstawiono teoretyczne i doświadczalne podstawy szlifowania powierzchni płaskich z kinematyką docierania. Dokonano kompleksowej analizy zastosowanych układów kinematycznych szlifierek. Przeprowadzono eksperymenty szlifowania jednostronnego ściernicami o spoiwie galwanicznym z ziarnami diamentowymi (D107, D64 i D46) oraz z regularnego azotku boru (B107 i B64). Innowacyjność ściernic polegała na zróżnicowanym utwierdzeniu ziaren ściernych w spoiwie niklowym, wynikającym z różnej wysokości warstwy spoiwa niklowego w stosunku do wymiarów ziaren zastosowanych ścierniw supertwardych o numerach 107 i 64 (wg normy ISO 6106-2005). Ściernice wykonano dla trzech wartości współczynnika wysokości spoiwa hs = 35%, 50% i 65%. Oceniono uzyskiwane efekty technologiczne - wydajność szlifowania i wybrane parametry struktury geometrycznej powierzchni WW-PO. Oceniono zużycie CPS z wykorzystaniem mikroskopii stereoskopowej i skaningowej oraz komputerowej analizy obrazu mikro- i makroskopowego. Opracowano metodę pomiaru temperatury przedmiotów obrabianych i ściernic w analizowanych układach kinematycznych szlifowania, przy braku danych literaturowych dotyczących takich pomiarów. Przeprowadzono eksperymenty szlifowania dwustronnego z kinematyką docierania, oceniając uzyskiwane efekty technologiczne. W obu układach szlifowania obrabiano ceramikę tlenkową oraz stal stopową konstrukcyjną 40H po hartowaniu (45 HRC i 54 HRC). Dla szlifowania jednostronnego wyznaczono adekwatne modele matematyczne: osiąganych wartości parametrów chropowatości i falistości powierzchni obrabianych, ubytku materiałowego PO, przyrostu temperatury PO, przyrostu temperatury ściernicy w funkcji czasu szlifowania ściernicami o spoiwie galwanicznym. Dodatkowo szlifowano jednostronnie inne materiały trudnoskrawalne, tj. węglik spiekany G20 i ceramika beztlenkowa SSiC.

Autor (1)