Abstract

Architektura przyszłości rozpatrywana jest w kontekście rozwoju technologii cyfrowych, które umożliwiają nadawanie obiektom architektonicznym cech interfejsów. Przekraczanie granic dotyczy więc nadawania architekturze nowych funkcji - funkcjonalności zapożyczonych ze świata wirtualnego, emisji informacji oraz interakcji. W tym ujęciu „interfejs architektoniczny” stanowi płaszczyznę komunikacji pomiędzy obiektem architektonicznym a użytkownikiem (z wykorzystaniem urządzeń mobilnych, ekranów dotykowych, poprzez ruch, gesty i.t.p.), lub też między obiektem architektonicznym a szeroko rozumianym otoczeniem. W artykule przedstawiona jest geneza „architektonicznych interfejsów” oraz typy interfejsów zgodnych z filozofią HCI (Human-Computing Interaction). Głównym celem artykułu jest analiza roli „architektonicznych interfejsów” w mieście. Przedstawione są przykłady interfejsów służących do budowy zmiennego wizerunku przestrzeni, do budowania relacji pomiędzy użytkownikami przestrzeni oraz te, które służą wizualizacji danych oraz debacie społecznej. Kwestie partycypacji społecznej ujęte są także w kontekście nowych koncepcji dla smart city. Poruszony jest również wątek zrównoważonego rozwoju. Przekraczanie granic zilustrowano w przeważającej części poprzez akcje tymczasowe, z podkreśleniem, iż często wykorzystują one specjalnie zaprojektowane do tego celu „architektoniczne interfejsy”. Przedstawiona jest także idea dynamicznego wizualizowania projektów architektonicznych z udziałem użytkownika w ramach „wirtualnego spaceru”, który jest możliwy do realizacji w Laboratorium Zanurzonej Wizualizacji Przestrzennej (LZWP) na Politechnice Gdańskiej.

Author (1)