Abstract

Praca jest analizą normatywnych aspektów projektowania w czasach po-ponowoczesnych. Normatywne nastawienie w projektowaniu charakteryzuje się zainteresowaniem etycznymi, społecznymi i ekologicznymi uwarunkowaniami działalności architektonicznej a odwraca się od architektury rozumianej jako produkcja nowych kodów kulturowych. Dlatego podstawowym elementem pracy jest krytyczna analiza pojęcia nowości i nowatorstwa w nowoczesnym i ponowoczesnym dyskursie architektonicznym. Redefinicja pojęcia nowości, jako pewnej kategorii estetycznej i jego roli we współczesnym dyskursie architektonicznym pozwala ukonstytuować podejście projektowe zorientowane na przestrzenie doznań powszechności, codzienności, zwykłości, tak istotnych dla przywrócenia architekturze jej normatywnej roli.Wypchnięcie wartości o tym charakterze poza dyskurs architektoniczny zubożyło go o istotny walor. Wynikiem tego jest marginalizacja przestrzeni, której w istocie jest, a raczej powinno być, we współczesnym mieście najwięcej - typowej, ponieważ to ona kształtuje jego charakter, kształtuje przestrzenie codzienności i ustanawia tło dla zdarzeń o innym charakterze. Należy więc zwrócić dyskursowi architektonicznemu te pojęcia, uzupełniając tym samym spektrum zjawisk zachodzących w przestrzeni.

Author (1)