Abstract

Obiekt architektoniczny wyrasta i wrasta. To kolejno po sobie następujące etapy naturalnego rozwoju procesu zamieszkiwania. Poszukiwanie schronienia wynika z potrzeby i konieczności zapewnienia sobie bezpiecznej kryjówki. Nie tylko człowiek jej szuka. Metaforyczne wyobrażenia archetypicznej formy schronienia pokazują jej adaptowalność do różnorodnych uwarunkowań. Kontekst stanowi zadanie problemowe, na które odpowiedzią jest konkretna forma schronienia, dopasowana do otoczenia i odpowiadająca zastanej sytuacji przestrzennej. Do schronienia odnoszą się najbardziej oczywiste, a dotyczące formowania przestrzeni zamieszkiwania, archetypy funkcjonujące w kulturze. Jego forma, pierwotnie determinowana funkcją, zapewniała fizycznie i informowała symbolicznie mieszkańców o bezpieczeństwie. Wizualne wpisanie obiektów skonstruowanych przez człowieka w ich naturalne otoczenie przyrodnicze stanowi znak zamieszkania, obrazuje miejsce przynależności i pozwala przechowywać ważne ślady i znaki w pamięci jako wyobrażeniową reprezentację miejsca pochodzenia i przebywania. Las to nieodłączna część Gdańska: otaczające go wzgórza, pas wybrzeża, Kaszuby. Mieszkańcy zwykli szukać tu wytchnienia od życia w mieście. Lubią tu przebywać w czasie wolnym, regenerować się. Las ma w sobie energię pierwotnej kryjówki, naturalnego środowiska życia żywych organizmów. Cechująca go koegzystencja gatunków wnosi w życie budzącą nadzieję harmonię. Doświadczana tam przestrzeń daje poczucie wolności. Czym jest lub powinien być Dom? Czy tylko schronieniem? W nim żyjemy, śmiejemy, płaczemy, wspominamy. Tu wracamy. Czasem jest tylko w nas, czasem jest budynkiem wypełnionym naszą obecnością. Warto o tym pomyśleć i dzielić się domem, z tymi którzy są w drodze.

Author (1)