Zastosowano rachunek zaburzeń zależny od czasu do wyprowadzenia wzoru na różniczkowy przekrój czynny na fotojonizację nierelatywistycznego kwantowego układu jednoelektronowego płaską monochromatyczną falą elektromagnetyczną. Pokazano,że pochodzenie oraz asymptotykę tzw. ''funkcji falowej stanu końcowego'', wchodzącej do tego wzoru, można wytłumaczyć bez odwoływania się do kontrowersyjnej argumentacji podanej przez Breita i Bethego.

Przedstawiono sformułowanie metody kanałów własnych dla rozpraszania cząstek Schrodingera na układzie potencjałów zerowego promienia. Jako przykład, rozważono rozpraszanie fali płaskiej na czterech identycznych potencjałach, tworzących strukturę o symetrii tetraedrycznej.

Uogólniono metodę fal cząstkowych na przypadek kwantowego rozpraszania na dowolnym potencjale krótkozasięgowym. Zaprezentowano formalizm ogólny oraz jego zastosowania do cząstek Schrodingera i Duraca.

Wyprowadzono analityczne wyrażenie dla długości rozpraszania dla pewnej klasy potencjałów zanikających asymptotycznie jak r do (-4). Wpływ rdzenia potencjału uwzględniono poprzez dwa parametry: promień rdzenia oraz krótkozasięgową długość rozpraszania.