Autor rozważa, co wynika dla struktur miejskich z zasad rozwoju zrównoważonego. Analizuje też dwa problemy: (1) zwartość miasta i koncentracja zabudowy a jego struktura przyrodnicza i dostęp mieszkańców do terenów zielonych; (2) system ośrodków usługowych jako narzędzie oszczędności czasu i energii a tendencje rozwoju struktur sieciowych.

Autor zadaje pytanie, dlaczego w zarządzaniu rozwojem obszarów metropolitalnych nie zawsze respektuje się ich strukturę przyrodniczą. Analizy pewnych typowych sytuacji pozwalają stawiać hipotezy niektórych tego przyczyn. Należą do nich: ograniczoność przestrzeni i konfliktogenność struktur przestrzennych, mechanizmy społeczno-gospodarcze wymuszające decyzje niekorzystne dla środowiska przyrodniczego, niedostatek świadomości ekologicznej...