Abstract

W rozprawie przeanalizowano różne istniejące podejścia do problemu zaufania do ontologii, a zwłaszcza te dotyczące wiarygodności źródeł i informacji w nich zawartych. Omówione rozwiązania stosują podejście numeryczne do problemu zaufania, które przysparza jednak mnóstwa problemów związanych z modelowaniem procesu przetwarzania zapytań, jak również z samą interpretacją uzyskanych wyników.W pracy zaprezentowano model systemu zarządzania wiedzą nie w pełni wiarygodną, stosujący zdecydowanie różne od wcześniej przedstawionych rozwiązań podejście, zakładające wybranie fragmentu ontologii spełniającego kryteria wiarygodności i dopiero na nim przeprowadzenie wnioskowania dziedzinowego. Podejście to pozwala na wykorzystanie standardowych algorytmów wnioskujących.Przedstawione zostały również rozszerzenia języka DIGUT umożliwiające opisanie cech wiarygodności zarówno w procesie tworzenia asercji jak również w zapytaniach. Zaproponowano także dwie architektury, scentralizowaną i rozproszoną, systemu zarządzania wiedzą nie w pełni wiarygodną.Opisane rozwiązania zaimplementowano w prototypowej wersji systemu TrustMe. W rozprawie przedstawiono ocenę omówionych metod, dla której bazą były rzeczywiste ontologie i źródła asercji. Stwierdzono, iż narzuty spowodowane zastosowaniem zarządzania wiarygodnością nie wpływają w sposób istotny na ogólną wydajność procesów wnioskowania.

Author (1)