Abstract

W artykule przedstawione zostaną wybrane zagadnienia związane z udostępnianiem miasta osobom starszym i o ograniczonej sprawności, w kontekście terapeutycznej roli krajobrazu. Zaprezentowane zostaną kwestie projektowania ulic i przestrzeni publicznych przyjaznych tym grupom społecznym. Omówione będą sposoby przeciwdziałania skutkom upośledzenia pamięci, związane z projektowaniem przestrzeni. Takie działania wychodzą naprzeciw oczekiwaniom grup osób starszych, które podkreślają, jak ważny jest czytelny układ ulic i obecność dominant, ułatwiających orientację w przestrzeni. Kolejną kwestią jest zaplanowanie możliwości wyboru wielu przejść i dróg, co jest ważne dla poczucia samostanowienia i niezależności. Jednak, kluczowym problemem jest zapewnienie atrakcyjnych terenów spacerowych w mieście. Spacery, jak udowodniono, mają wpływ nawet na długość życia seniorów. Chodzenie pieszo jest najważniejszą formą aktywności ruchowej tej grupy społecznej. Zagadnienia te związane są z obecnością zieleni w mieście oraz estetyką i jakością publicznych terenów rekreacyjnych. Zieleń w donicach, nasadzenia przy ulicach, zielone place zabaw, skwery i małe parki wpływają na atrakcyjność spacerową miasta dla mieszkańców w różnym wieku, w tym dla osób starszych i niepełnosprawnych. Zielone przestrzenie publiczne to również zewnętrzne pokoje gościnne, gdzie wszyscy mogą odpocząć, usiąść razem i porozmawiać. Osoby starsze chętnie wykorzystują miejsca do siedzenia nie tylko do wypoczynku, ale także rozmowy i kontaktu z innymi. Obserwując polskie miasta, trudno nie zauważyć, że miejsc do siedzenia jest w nich ciągle zbyt mało w stosunku do ilości mieszkańców. Zapewnienie odpowiedniej ilości i jakości ławek oraz kwestia ich rozmieszczenia, w równych odległościach przy drodze do ważnych, codziennie odwiedzanych miejsc, stanowi istotny problem do rozwiązania.

Author (1)