Abstract

Otrzymano dwie grupy związków: pyrazoloakrydony (PAC) i pyrazolopirymidoakrydony (PPAC). Zbadano molekularne podstawy różnic w aktywności cytotoksycznej otrzymanych związków na poziomie komórkowym wobec komórek opornych linii ludzkiej erytroleukemii K562/DOX z nadekspresją P-glikoproteiny. Zastosowano spektrofluorymetryczną metodę badania transportu związków, która pozwala obserwować zarówno dyfuzję fluoryzujących cząsteczek związku do komórki, jak również ich eksport poza komórkę. Wykazano, że obecność dwóch dodatkowych pierścieni (pyrazolowego i pirymidynowego) skondensowanych z układem chromoforowym akrydyny (PPAC) wpływa na szybkość dyfuzji związków do komórek, która jest znacznie wyższa niż w przypadku związków posiadających jeden dodatkowy pierścień pyrazolowy (PAC). Wykazano także, że ani struktura pierścieni budujących cząsteczkę, ani też hydrofobowy/hydrofilowy charakter podstawników w łańcuchach bocznych badanych związków nie miały wpływu na prędkość ich aktywnego eksportu zachodzącego z udziałem P-glikoproteiny. Otrzymane wyniki wykazały występowanie liniowej zależności pomiędzy indeksem oporności a wartością lnV+ odzwierciedlającej wpływ prędkości dyfuzji (V+) badanych związków na ich zdolność do pokonania problemu oporności wielolekowej.

Authors (7)