Tekst stanowi próbę stylistycznej charakterystyki budynków wznoszonych w ośrodkach historycznych miast Polski północnej w latach 1945-2000, a utrzymanych w konwencji architektonicznej zabytkowych domów mieszczańskich.

Przedmiotem artykułu jest syntetyczna charakterystyka zespołu kamienic Głównego Miasta w Gdańsku, odbudowanych po 1945 roku. Wychodząc od opisu struktury przestrzennej kamienicy i jej przekształceń przed rokiem 1945 - autor opisuje stan zniszczeń, założenia i praktykę odbudowy; podejmuje próbę krytycznej systematyki powstałych form architektonicznych oraz subiektywnej oceny wyników całego przedsięwzięcia.

Na przykładzie wybranego kwartału zabudowy Głównego Miasta w Gdańsku, przedstawiona została metoda tworzenia nowej zabudowy w historycznym mieście. W dotychczasowych koncepcjach odbudowy Gdańska była ona pomijana, gdyż wchodziła w głąb kwartału. W artykule przedstawiono także główne założenia proponowanej metody.

W artykule opisano stan istniejący oraz program naprawczy podwórza modernistycznej kamienicy gdyńskiej której głównym elementem była usytuowana w centralnej części żelbetowa altana stanowiąca obudowę szyby wentylacyjnego

W książce ukazano architekturę oraz dzieje budowy kamienic gdyńskiego śródmieścia w okresie gdy dokonywał się tzw. przełom modernistyczny, a więc na styku dwóch epok historyzmu i modernizmu. Problem ten przeanalizowano w szerokim kontekście architektury europejskiej tego okresu oraz wielowiekowej tradycji specyficznej formy zabudowy jaką jest kamienica.