Tekst stanowi próbę stylistycznej charakterystyki budynków wznoszonych w ośrodkach historycznych miast Polski północnej w latach 1945-2000, a utrzymanych w konwencji architektonicznej zabytkowych domów mieszczańskich.

Przedmiotem artykułu jest syntetyczna charakterystyka zespołu kamienic Głównego Miasta w Gdańsku, odbudowanych po 1945 roku. Wychodząc od opisu struktury przestrzennej kamienicy i jej przekształceń przed rokiem 1945 - autor opisuje stan zniszczeń, założenia i praktykę odbudowy; podejmuje próbę krytycznej systematyki powstałych form architektonicznych oraz subiektywnej oceny wyników całego przedsięwzięcia.

W artykule opisano stan istniejący oraz program naprawczy podwórza modernistycznej kamienicy gdyńskiej której głównym elementem była usytuowana w centralnej części żelbetowa altana stanowiąca obudowę szyby wentylacyjnego

W artykule przedstawiono opis programu remontowego konstrukcji podziemnje hali garażowej, pomieszczen piwnicznych oraz żelbetowej altany usytuowanej na podwórzu modernistycznej kamienicy opracowanych z zachowaniem ich unikatowych walorów zabytkowych.

Kamienice gdyńskiego Śródmieścia są świetnym dokumentem epoki dwudziestilecia międzywojennego i świadectwem przełomu, który wówczas dokonał się w architekturze. Ich kształt przestrzenny i przemiany jakim ulegały dobrze wpisują się w ciąg rozwojowy europejskiego domu miejskiego. Ich dzieje związane są też z gdyńskich architektów, budowniczych i rodzin, które domy te wznosiły.