Rozdział omawia skrótowo idee modelowania indywiduowego i stosowanie standardowe metody. W dalszej części przedstawia opracowane środowisko dla modelowania zjawisk, w których współdziałanie wielu prostych jednostek prowadzi do powstawania złozonych struktur.

Przedstawiono przegląd zespołowego przetwarzania informacji, uczenia się i podejmowania decyzji. Omówiono algorytmy ewolucyjne, roju, mrówkowe, immunologiczne, sieci neuronowe, współpracę agentów, modelowanie indywiduowe oraz przykładowe środowisko modelowania zespołowego.

Abstrakt opisuje system samoreprodukujący się zrealizowany w środowisku DigiHive. Środowiskiem jest dwuwymiarowa przestrzeń, w której poruszają się, zderzają się i tworzą wiązania stosy sześciokatnych płytek. Na wyższym poziomie organizacji struktura płytek specyfikuje funkcje których realizacja zmienia struktury innych płytek w otoczeniu.

Przedstawiono wyniki symulacji systemu drapieżnik-ofiara. Dynamika populacji jest opisana oddziaływaniami typu Lotki Volterry ala uzyskane efekty przestrzenne różnia się od rozwiązań równań Lotki Voltery. Do analizy wyników symulacji uzyto miary entropii i korelacji. Entropia oscyluje w rytmie zgodnym z całą populacją, zaś średnie wartości korelacji skrosnej są zależne od rozmiarów okna obserwacji.