Abstract

Szpital jest miejscem szczególnym – z założenia przebywają w nim osoby, znajdujące się w sytuacji niekomfortowej. Możliwości adaptacji w nowym środowisku u osób chorych, osłabionych lub osób z niepełnosprawnościami są znacząco obniżone, a przecież szpital należy do budynków o najbardziej skomplikowanej strukturze funkcjonalno-przestrzennej. Stan emocjonalny pacjenta w środowisku szpitalnym jest uzależniony od relacji z lekarzami i personelem medycznym, od stosowanych procedur leczenia i postępowania oraz od jakości otaczającej przestrzeni, będącej wynikiem kreacji architektonicznej. Badania naukowe potwierdzają, że istnieje ścisły związek pomiędzy przestrzenią szpitala, jego wnętrzem (designem szpitala), a stanem emocjonalnym pacjenta oraz relacjami między pacjentem i personelem medycznym. Dlatego niezwykle odpowiedzialna jest rola architekta – kreatora relacji między pacjentem, a środowiskiem szpitala. W wyniku rozwoju technologii medycznych i sposobów leczenia w drugiej połowie XX wieku szpital stał się wydajną "maszyną" do leczenia pacjenta. Medykalizacja procedur medycznych pozwalała na skuteczne leczenie pacjentów przy jednoczesnym eliminowaniu zakażeń wewnątrzszpitalnych, jednak w efekcie pacjent stał się przedmiotem zależnym od medycznej procedury. Obecnie lekarze, instytucje i organizacje związane z ochroną zdrowia oraz architekci dostrzegają, że szpital musi łączyć funkcję diagnostyki i leczenia, eliminowania zakażeń wewnątrzszpitalnych z jednoczesną dbałością o dobro pacjenta także w sensie jego stanu emocjonalnego. W rozdziale analizuje się zasadnicze czynniki, mające wpływ na sytuację pacjenta w szpitalu oraz aktualne tendencje w projektowaniu obiektów architektury ochrony zdrowia w krajach rozwiniętych oraz w warunkach polskich.

Author (1)