Abstract

Uniwersytety na świecie – niezależnie od ich różnych typów i odmian – reformowane są współcześnie zgodnie z neoliberalnymi założeniami modelu rynkowego. Prowadzi to do erozji misji kulturowej uczelni jako „instytucji o potencjale sprzeciwu”, czego przejawem jest korupcja podstawowej funkcji uniwersytetu jaką jest kształcenie. Korupcja w podstawowym sensie zaczerpniętym od Monteskiusza oznacza psucie, zepsucie, demoralizację i skażenie. Autorzy na podstawie badań autoetnograficznych wykorzystujących elementy kolażu narracyjnego unaoczniają postępujący zanik sensu w obszarze kształcenia w uniwersytecie. Zarówno pracownicy dydaktyczni, jak i studenci coraz częściej określają uniwersytet jako organizację pozoru, swego rodzaju organizację „wydmuszkę”, gdzie fasada wciąż się trzyma, natomiast wnętrze już dawno uleciało. Co ciekawe jednak, pomimo świadomości patologii interesariusze uniwersytetu działają tak, jakby problemu nie było. Przywodzi to na myśl cynizm definiowany przez Petera Sloterdijka jako „oświecona fałszywa świadomość”. Prezentowana refleksja prowadzona jest z perspektywy nurt krytycznego w naukach o zarządzaniu i w związku z tym ukierunkowana jest na realizację celu emancypacyjnego. Wiąże się zatem z krytycznym oświetleniem postępującego procesu – jak pisze Mats Alvesson w książce The triumph of emptiness – „deuniwersytetyzacji współczesnego uniwersytetu” z intencją przebudzenia Czytelnika do uświadomienia sobie wagi problemu i konieczności jego przezwyciężenia.

Authors (2)