Abstract

Celem niniejszego opracowania jest zbadanie, w jaki sposób swoboda przepływu osób wpłynęła na kształtowanie się salda populacji ludności i migracji w poszczególnych krajach UE. Autorzy mając na uwadze zachodzące przeobrażenia demograficzne zadali sobie pytanie w jaki sposób będą te zmiany wpływały na funkcjonowanie gospodarek oraz czy swoboda przepływu osób i migracje mogą rekompensować niedobory zasobów pracy wynikające ze zmian demograficznych? Na tej podstawie sformułowano następujące hipotezy badawcze: H1: Swoboda przepływu osób w państwach UE spowoduje w latach 2000-2015 odpływ netto, czyli utratę kapitału ludzkiego w niektórych państwach członkowskich. H2: Zaobserwowana w niektórych krajach UE utrata kapitału ludzkiego spowoduje osłabienie tempa wzrostu gospodarek narodowych. Na podstawie uzyskanych wyników dokonano kwalifikacji badanych krajów na tzw. państwa „typowo imigracyjne” oraz „typowo emigracyjne”. Migracje kapitału ludzkiego w badanym okresie odbywały się kosztem populacji niektórych państw UE. Mimo powstania państw typowo emigracyjnych nie zaobserwowano negatywnego wpływu emigracji netto na wielkość gospodarki tych państw na tle pozostałych państw UE. Główny kierunek migracji od gospodarek najmniejszych do tych największych jest logiczną konsekwencją występujących różnic bytowych. Migracja związana z lepszymi możliwościami dochodowymi i socjalnymi (poza emeryturami) – nazwana została przez autorów migracją pierwotną. Nazwana przez autorów publikacji wtórna fala migracyjna będzie następstwem uzyskania prawa do otrzymania świadczeń emerytalnych w jednych państwach i migracje do państw o niższych kosztach życia i/ lub chęci powrotu do swojego macierzystego kraju.

Authors (3)