Abstract

Forma architektoniczna obiektów służby zdrowia, zwłaszcza szpitali, zdeterminowana jest funkcją. Powiązania między działami szpitala, technologia medyczna, wyposażenie techniczne i instalacyjne, konstrukcja budynku wynikają bezpośrednio z przyjętego układu funkcjonalnego i w znaczący sposób wpływają na rozwiązania formalne i estetyczne. Istotnym elementem prawidłowego funkcjonowania szpitala jest układ komunikacji wewnętrznej, opierający się na węzłach komunikacji pionowej budujących odpowiednie powiązania między działami. Stopniowanie natężenia ruchu wewnątrz-szpitalnego, będące wynikiem m. in. wydzielenia stref dostępu i tras komunikacji wydzielonej dla różnych grup użytkowników budują podstawowy szkielet funkcjonalny budynku, na którym oparty jest układ wszystkich działów szpitala. Konstrukcja budynku oparta na siatce czy module konstrukcyjno-instalacyjnym, uwzględnia istnienie stałych (niezmiennych) miejsc budynku. W zakresie wyposażenia instalacyjnego i technicznego lokalizacja przestrzeni technicznych oraz sposób rozprowadzenia instalacji wewnątrz budynku są kolejnym czynnikiem budującym zależności przestrzenne. Wybór systemu konstrukcyjnego i instalacyjnego określa w ten sposób możliwości kształtowania formy architektonicznej budynku, uwzględniając specyfikę obiektu o wysokim nasyceniu wyposażeniem instalacyjnym i technologicznym. Cechą inwestycji szpitalnych jest ich etapowanie i planowanie dalszego rozwoju obiektu. Rozwój technologii medycznej wymusza wręcz projektowanie polegające na uwzględnianiu przyszłych, często nieznanych, zmian. Przyjęcie rozwiązań elastycznych, umożliwiających wprowadzanie w przyszłości zmian bez naruszania ciągłości i jakości pracy szpitala jest warunkiem decydującym o wartości przyjętych rozwiązań.

Authors (2)