W odciekach pochodzących z fermentacji osadu nadmiernego oczyszczalni ścieków znajdują się związki siarki. Najprawdopodobniej związki te mają wpływ ma redukcję azotu. Obecnie najpopularniejszym sposobem zagospodarowania odcieków to zawracanie ich na początek głównego ciągu oczyszczania ścieków. Wpływa to na niewielki wzrost natężenia przepływu w granicach 1-2%. Powoduje to również wprowadzenie wysokiego ładunku azotu, który może stanowić 10-30% ładunku doprowadzanego do oczyszczalni ścieków. Inną metodą oczyszczania odcieków jest ich oczyszczanie w ciągu bocznym, np. w reaktorach typu SBR, w których można prowadzić procesy konwencjonalne tj. nitryfikacja, denitryfikacja lub coraz częściej wdrażane alternatywne metody oparte na procesie anammox. Jednym z takich procesów jest deamonifikacja, która łączy proces nitryfikacji i anammox. Zaletą tej metody jest wysoka oszczędność energetyczna (nawet do 60%) związana z kosztami napowietrzania, a także brak konieczności dozowania zewnętrznego źródła węgla. Wstępne badania mikrobiologiczne wykazały obecność bakterii siarkowych w osadzie, który był wykorzystywany do oczyszczania odcieków w procesie deamonifikacji. Przemiany siarki towarzyszące usuwaniu azotu ze ścieków mają duże znaczenie zarówno ze względu na inhibicję procesu anammox siarkowodorem, a także z uwagi na autotroficzną denitryfikację prowadzoną przez bakterie siarkowe., która umożliwia redukcję pozostałych po procesie anammox azotanów w procesie denitryfikacji. W badaniach planuje się zmierzyć szybkość utleniania siarczków w procesach tlenowych - częściowej i pełnej nitryfikacji oraz szybkość redukcji siarczanów w procesach beztlenowych – anammox i denitryfikacji. Na podstawie otrzymanych wyników zostanie obliczony także udział siarkowodoru w ww. procesach. Rezultaty badań umożliwią określenie przemian siarki w procesie deamonifikacji. Proces ten w obecnych czasach wywołuje największe zainteresowanie wśród eksploatatorów oczyszczalni ścieków. W dłuższej perspektywie czasowej planuje się wykonać adaptację osadu do odcieków w procesie deamonifikacji. W odciekach tych będzie stopniowo zwiększane stężenie siarczanu magnezu, który jest jednym ze związków wchodzących w ich skład. Podczas adaptacji przewiduje się również wykonanie analizy mikrobiologicznej określającej udział bakterii siarkowych w osadzie.