Abstrakt

This work aims to present the recovery potential of the Chilean Sacrifice Zones, urban areas affected by high amounts of pollution caused by industrial activities. It centers in the case of “Bocamina I & II”, two Thermoelectric based in the city of Coronel, southern Chile. A settlement historically related to the mining processes. These plants operated for decades supplying the national energy grid and are seen as both symbols of progress and detriment. As part of the government Energy Transition Plan, they were recently closed for more sustainable energy sources and though the decision is seen as a national milestone, not much has been said regarding the buildings themselves. This research contextualizes the case of study, elaborates on how its future use and perception could help mitigate the negative impact on its surroundings and how the case can be extrapolated to similar cases internationally. For this, the work focuses on the plant’s infrastructure, their relation to the immediate context of Coronel and importance to Chilean industrial history on two approaches: Analyzing the alternative of their classification as National Monuments by the Chilean National Monuments Council, and by the Adaptive reuse approach, internationally seen as a sustainable strategy for abandoned buildings. Different arguments and examples are presented with the purpose of providing an understanding of the potential of Industrial Heritage reclamation, and how it could change the perception of the Sacrifice Zones through community involvement, urban planning, collaborative design and identity empowerment.

Artykuł ma na celu przedstawienie potencjału odbudowy chilijskich „stref poświęcenia”, obszarów miejskich dotkniętych rozległymi przekształceniami i zanieczyszczeniami spowodowanymi działalnością przemysłową. Praca koncentruje się na przypadku dwóch elektrowni węglowych Bocamina I i II, zlokalizowanych w mieście Coronel w południowym Chile, którego bazą ekonomiczną od lat jest górnictwo i wydobycie. Elektrownie te działały przez dziesięciolecia, zasilając krajową sieć energetyczną i są postrzegane zarówno jako symbol postępu, jak i zniszczenia środowiska. W ramach rządowego planu transformacji energetycznej zostały one niedawno zamknięte. Chociaż decyzja ta jest postrzegana jako kamień milowy w kierunku proekologicznego rozwoju kraju, dotychczas w niewielkim stopniu rozważano skutki społeczno-ekonomiczne i funkcjonalno-przestrzenne zamknięcia obu elektrowni. Niniejsze badanie kontekstualizuje badany przypadek, wyjaśnia, w jaki sposób możliwe jest przyszłe wykorzystanie istniejącego potencjału infrastrukturalnego w kierunku złagodzenia negatywnego ekonomicznego wpływu decyzji zamknięcia elektrowni na ich otoczenie społeczne, a także w jaki sposób przypadek ten można ekstrapolować na podobne przypadki pojawiające się coraz częściej na arenie międzynarodowej w wyniku transformacji energetycznej. W tym celu praca koncentruje się na infrastrukturze elektrowni i zakładów wydobywczych w sąsiedztwie. W kontekście chilijskiej historii przemysłu, aktualne wyzwania miasta Coronel można rozważyć dwojako: jako obiekty kultury przemysłowej postulowane do objęcia ochroną konserwatorską przez Chilijską Radę Zabytków Narodowych lub też zastosować podejście adaptacyjne poprzez ponowne wykorzystanie opuszczonych budynków, postrzegane na arenie międzynarodowej jako zrównoważona strategia rozwoju. Przedstawiono różne argumenty i przykłady w celu zrozumienia potencjału rekultywacji dziedzictwa przemysłowego Coronel oraz tego, w jaki sposób może ona zmienić postrzeganie „stref poświęcenia” poprzez zaangażowanie społeczności, elastyczne planowanie urbanistyczne, wspólne projektowanie i wzmacnianie lokalnej tożsamości.

Cytowania

Autorzy (2)