Abstrakt

Dom formę posiadać może, nie musi. Czasem dom jest tworem abstrakcyjnym. Lokuje się w wyobraźni, we wspomnieniach, regułach, opisie, obrazie. Paradoksalnie zatem, dom formy nie potrzebuje dla istnienia. Zazwyczaj jednak to o jego fizyczność chodzi. Potrzebny jest dom namacalny. Dom chroniący. Tak podpowiada ludzka fizyczność. Nasza egzystencja wymaga obudowy, schronienia, miejsca przechowywania, stref wydzielonych dla wykonywania określonych czynności życiowych. Dom: uosobowienie miejsca. Tworzenie domu to poszukiwanie pierwotnego sensu i istoty zamieszkiwania zawartych w idei schronienia, istniejącej poza czasem, w swojej ideowej formie także poza miejscem. Autorski projekt oparto na koncepcji scalenia form odkulturowych z elementami przyrodniczymi w nurcie biomorficznym. Biomorfizm nie oznacza antropologicznej opozycji ludzkie i nie-ludzkie. To szansa działania w nurcie posthumanistycznych poszukiwań podobieństw wśród wszystkich żywych gatunków współistniejących dzięki koegzystencji. Człowiek powinien zrewidować sytuowanie siebie w roli nadrzędnej. Rzeczywistość antropocentryczna nie zapewni gatunkom żywym schronienia na zdegradowanej planecie. Amorficzna masa gliny i refleksja twórcza stanowią o zaistnieniu ideowych rzeźb architektonicznych. Amorfizm jest źródłem biomorficznej formy schronienia. Rozpoczyna cykl życiowy obiektu. Kształtowanie w funkcji czasu, doprecyzowywanie bryły, spasowywanie z miejscem, wpasowywanie w wizję twórczą obarczone [nie] codziennymi relacjami ze światem przyrodniczym i kulturowym. Powstaje obiekt, który zostaje naznaczony cechami kulturowymi. Wykonanie wgłębień przywołujących kształtem skojarzenie z otworami budynku zmienia skalę i charakter doświadczenia. Przenosi rzeźbę z obszaru sztuki czystej w sferę użytkową. Odnajduje odwołania i skojarzenia. Czyni oswajalnym. Prowokuje do rozważań o formie domu powoływanego autorską metodą pozwala skonfrontować zastany obiekt w konkretnym kontekście z osobistą wizją domu własnego, wyobrażonego, poszukiwanego. Rzeźby kształtowane biomorficznie czerpią kształt z zastanych elementów przyrodniczych. Powstaje spasowany dotykiem, wymodelowany w rodzimym materiale obiekt. Ukazujący formułę domu, który powstaje, istnieje, degraduje się i znika. Przechodzi w niebyt jako forma, ale jego substancja wraca do systemu, który go zrodził. Przenosi jego fizyczne cząstki w inne struktury i byty, a zawarte idee w przestrzeń rozważań. Ten proces jest mu przypisany jako zasada egzystencji.

Autor (1)