Wyszukiwarka
Abstrakt
Architektoniczna ingerencja zawsze oznacza dla otoczenia zakłócenie, którego konsekwencją jest zmiana środowiska. W artykule rozważane są dwa sposoby podejścia do roli architekta (i jego architektury) w procesie wprowadzania zmiany. Pierwszy zobrazowany został przy pomocy metafory 'dialogu pomiędzy partnerami': Architekt (architektura) stający wobec Otoczenia. Architektoniczna interwencja jest wtedy postrzegana jako autonomiczny akt, działanie będące następstwem subiektywnej interpretacji, i poszukiwania najbardziej wyrazistych cech charakterystycznych. Drugie podejście zwraca uwagę na środowisko zbudowane jako wytwór ludzki charakteryzujący się określoną wewnętrzną logiką. To rozumienie akcentuje znaczenie poznania: architekt podejmuje wysiłek rozpoznania ukrytego porządku. Autor wskazuje na koncepcję przestrzennej relacyjności jako podstawowy wymiar środowiska zbudowanego, który powinien być głębiej studiowany i zrozumiany w procesie wprowadzania nowego elementu architektonicznego w dany kontekst kulturowy. Przytoczone przykłady ilustrują, w jaki sposób nowe relacje przestrzenne - będące wynikiem zmiany architektonicznej - wiążą się z ukształtowaniem odmiennych wzorów zachowań potencjalnych użytkowników przestrzeni.
Autor (1)
Cytuj jako
Pełna treść
pełna treść publikacji nie jest dostępna w portalu
Słowa kluczowe
Informacje szczegółowe
- Kategoria:
- Publikacja monograficzna
- Typ:
- rozdział, artykuł w książce - dziele zbiorowym /podręczniku o zasięgu krajowym
- Tytuł wydania:
- Nowa architektura w kontekście kulturowym miasta strony 161 - 169
- Język:
- polski
- Rok wydania:
- 2006
- Opis bibliograficzny:
- Awtuch A.: Kontekst a relacyjność przestrzeni = Context versus spatial relationality// Nowa architektura w kontekście kulturowym miasta/ ed. pod redakcją Andrzeja Niezabitowskiego, Magdaleny Żmudzińskej-Nowak. Gliwice: TaP Wydawnictwo Sympozjalne KUiA PAN, 2006, s.161-169
- Weryfikacja:
- Politechnika Gdańska
wyświetlono 147 razy