Abstrakt

Przestrzeń publiczna miasta, a zwłaszcza te jej obszary, które do niedawna nie były kojarzone z działaniami wystawienniczymi, jest coraz częściej wykorzystywana jako miejsce ekspozycji sztuki. Efektem organizowania wydarzeń artystycznych i quasi-artystycznych jest odnajdywanie niezauważanych czy też celowo niedostrzeganych rejonów miasta. Wprowadzanie do przestrzeni nowej, ekspozycyjnej funkcji sprawia, że następuje jej ożywienie. Jest to wynik działań różnorodnych inicjatorów, wśród których szczególnie ważną rolę odgrywają artyści. Ich poczynania są następstwem zainicjowanego procesu „wychodzenia sztuki” z miejsc takich jak galerie i poszukiwania nowych obszarów do organizacji wystaw artystycznych. Miejsca te znajdują się w przestrzeni publicznej miasta i nie mają odrębnej nazwy. Tym, co je definiuje, są pojawiające się działania twórcze. W niniejszej książce zwrócono uwagę na działania artystyczne związane z ruchem street art jako kierunkiem sztuki bezpośrednio związanym z przestrzenią miasta. Obszary zajmowane przez sztukę przekształciły się w miejsca ekspozycji, stały się także miejscami odkrytymi dla nowych, innych aktywności i przyciągającymi ludzi. Działania wystawiennicze przyniosły wzrost zainteresowania obszarami rzadko odwiedzanymi, zapomnianymi, a czasem nawet wykluczonymi. Obszar badań objął przestrzenie publiczne wybranych współczesnych miast Polski, Europy Wschodniej i Zachodniej oraz Stanów Zjednoczonych. Kluczem wyboru były poszukiwania autorki, która, przemierzając w swych podróżach zarówno wielkomiejskie place i gwarne ulice, jak też ciche zaułki i podwórka odsunięte od życia miejskiego, docierała do miejsc ożywionych przez różnorodne działania twórcze. Badania terenowe odbywały się w latach 2012–2018. Na podstawie analiz i obserwacji autorka zaproponowała typologię miejskich przestrzeni ekspozycji, w której uwzględnione zostały kategorie odbiorcy, inicjatora, obiektu i miejsca ekspozycji. Analizy i opisy czterech wymienionych czynników porządkują strukturę pracy.

Autor (1)