Badano szybkość opadania cząstek stałych w emulsjach typu olej w wodzie. Stwierdzono, że dla cząstek o średnicach ponad dziesięciokrotnie większych od średnic kropel opadanie można traktowac podobnie jak opadanie w jednorodnej cieczy nienewtonowskiej. Dla wyznaczenia współczynnika oporu ośrodka, liczbę Reynoldsa należy w takim przypadku wyznaczać posługując się lepkością pozorną.

Mierzono prędkość opadania zawiesiny cząstek stałych w emulsjach typu O/W. Badane emulsje wykazują własności reologiczne płynów newtonowskich. Stwierdzono, że w zakresie niskich wartości liczb Reynoldsa (Re<0,410, prędkość opadania cząstek stałych maleje eksponencjalnie ze wzrostem ułamka objętościowego ciała stałego w zawiesinie w emulsji.

Badano rozkład osiowy cząstek ciała stałego w warstwie fluidalnej utworzonej z cząstek stałych o gęstości mniejszej od gęstości cieczy. Bazując na modelu sedymentacyjno-dyspersyjnym ruchu cząstek stałych, opracowano model matematyczny pozwalający na przewidywanie rozkładu cząstek wzdłuż wysokości warstwy fluidalnej.

CaCO3 strącano podczas karbonatyzacji roztworu zawierającego CaCl2 i trietanoloaminę (TEA). Dla stężeń TEA w zakresie od 0,1 do 0,25 mol/dm3 otrzymano kuliste cząstki kalcytu z niewielką domieszką cząstek sześciennych o średniej średnicy około 17 μm. Mieszane cząstki kalcytu i waterytu były wytwarzane, gdy stężenie TEA wynosiło 0,3 mol/dm3. Wielościenne cząstki kalcytu o średniej średnicy 6 μm otrzymywano podczas precypitacji prowadzonej...