Proces Anammox zastosowano do usuwania azotu amonowego ze ścieków zawierających p-toluenosulfonamid. Stwierdzono, że jedynie bardzo wysokie stężenie tego związku (>100 mg/l) obniża wydajność i szybkość procesu. Nie stwierdzono pozytywnego efektu aklimatyzacji bakterii Anammox na szybkość i wydajność procesu

Badano wpływ krótko- oraz długookresowej ekspozycji mieszanej kultury Anammox na działanie sulfonamidu. Otrzymane wyniki potwierdziły, że sulfanilamid (SA)hamuje proces Anammox. Wyższe stężenia SA powodowały silniejszy efekt inhibicji usuwania związków azotu ze ścieków. Natomiast długookresowe testy potwierdziły hipotezę, że wydłużenie czasu ekspozycji mikroorganizmów Anammox na działanie SA skutkuje obniżeniem stopnia inhibicji...

Otrzymano 15 nowych związków: 2-(alkilotio)-4-chloro-N-(4,5-dihydro-5-oxo-1H-1,2,4-triazol-3-yl)-5-metylobenzenosulfonamidów, dla których opracowano nową metodę syntezy. Dla jednej pochodnej wyznaczono strukturę rentgenowską. Związek nr 36 wykazuje wysoką aktywność przeciwnowotworową w stosunku do 13 linii komórek nowotworowych o poziomie GI_50 w zakresie stężeń 1,9-3,0 μM.

Badano wpływ wybranych sulfonamidów (sulfanilamidu SA, sulfacetamidu SCM oraz p-toluenosulfonamidu p-TSA) na aktywność dehydrogenz osadu czynnego w zakresie stężeń od 10 do 100 mg/l. Aktywność dehydrogenaz badano przy pomocy testu TTC. Stwierdzono, że wszystkie badane związki mają wyraźny wpływ na obniżenie aktywności dehydrogenaz osadu czynnego. Aktywność ta była najmocniej inhibitowana przez p-TSA.

Badano podatność na biodegradację oraz wpływ na efektywność nitryfikacji wybranych sulfonamidów (sulfanilamidu SA, sulfacetamidu SCM oraz p-toluenosulfonamidu p-TSA). Podatnośc na biodegradację badano przy użyciu testu OECD 301D (test zamkniętej butelki). Efektywność nitryfikacji miarzono zgodnie z ISO 9509:1989. Stwierdzono, że wszystkie badane związki wykazują bardzo słabą podatność na biodegradację oraz mają wyraźny wpływ na...