Artykuł przedstawia transcendentalne pojęcie śwaidomości będące wynikiem rozwoju filozofii transecndentalnej. Analizowane sa tu stanowiska A. Langego, A riehla, szkoły marburskiej i fenomenologi jako kolejne etapy rozwoju filozofii transcendentalnej. Artykuł pokazuje, że nie sam przedmiot jak to jest u Kanta, a świadomość będąca ponad przeciwstawieniem podmiotowo-przedmiotowym stanowić może jedyny punkt wyjscia refeleksji transcendentalnej.

Artykuł charakteryzuje filozofię jednego z głownych neokantystów, Aloisa Riehla, analizując kształt jedynej filozofii zdecydowanie realistycznej w obrębie neokantyzmu. Pokazuje charakter tego realizmu: świat jest nam dany bezpośrednio, fenomen jest sposobem w jaki jest nam dana rzecz sama w sobie.Tekst odsłania zupełnie nową rolę świadomości w refleksji transcendentalnej: staje sie ona tam czymś pierwotnym i punktem wyjścia refleksji...

Monografia odsłania dzieje filozofii transcendentalnej od poheglowskiej zapaści w filozofii, kiedy to filozofia straciła swoją dawną dziedzinę przedmiotową - całośc bytu i musiała na nowo zaczynać swą pracę pod szyldem teorii poznania. Praca szeroko prezentuje wszelkie projekty filozofii transcendentalnej, które pojawiły się w obrębie neokantyzmu (szczególnie u Riehla,w szkole marburskiej i szkole badeńskiej) i fenomenologii (Husserl),...

Filozofie transcendentalną utożsamia się z refleksją o ważności, ale przecież od czasu słynnej debaty między Adolfem Trendelenburgiem i Kuno Fischerem rozwój refleksji transcendentalnej poszedł w dwu kierunkach. W szkole badeńskiej aprioryczna siła transcendentalnego podmiotu przeciwstawia się sferze przedmiotowej redukowanej do czystej faktyczności. Wartość i obiektywizacja poznania jest zasługą transcendentalnej świadomości -...

W artykule przedstawiono, w horyzoncie rozwoju całej krytycznej kantowskiej filozofii przyrody, hipotezę eteru i transcendentalną dedukcję eteru, zawarte w opus postumum I. Kanta. Szczególną uwagę zwrócono na problem przejścia od apriorycznych, metafizycznych podstaw przyrodoznawstwa do fizyki, a także na wyłaniające się w związku z tym zasadnicze sprzeczności tez ''późnego'' Kanta w stosunku do krytyki czystego rozumu.