Przedstawiono aktualnie stosowane metody nakładania warstw wierzchnich z materiałów nanokrystalicznych; PVD, CVD, elektrochemiczne, zol-żel (sol-gel) i metodę sonochemiczną.

W artykule scharakteryzowano szlifowanie powierzchni płaskich połączone ze zmianami właściwości warstwy wierzchniej, zwłaszcza poprzez jej zahartowanie. Omówiono problemy związane z tzw. technologią grind-hardening. Dodatkowo przedstawiono badania, w których po procesie szlifowania uzyskano lepsze właściwości elementu obrabianego wskutek odkształcenia plastycznego.

Przedstawiono uwarunkowania frettingu jako procesu destrukcji warstwy wierzchniej oraz ich analizę uwzględniającą współczesne poglądy naukowe. Opisano klasyfikację tych warunków oraz podział frettingu na rodzaje i zakresy w zależności od omówionych warunków.

Omówiono strukturę geometryczną powierzchni warstwy wierzchniej porowatej powłoki ceramicznej po docieraniu. Parametry chropowatości analizowano dla powłoki Cr2O3. Zauważono, że do oceny stereometrii tego typu powierzchni przydatnym jest stosowane niektórych parametrów chropowatości wyznaczanych na podstawie krzywej udziału nośnego.

Podano wyniki badań wpływu czasu oddziaływania warstwy oleju smarowego na ilość wodoru dyfundującego do warstwy wierzchniej stalowych próbek. Zawartość wodoru rosła z czasem kontaktu. Badania w podczerwieni widm olejów po kontakcie ze stalą wykazały istotne zmiany wywołane przez dysocjacyjną chemisorpcję węglowodorów.