Abstract

Zdolność do naprawy uszkodzeń DNA jest jednym z najważniejszych wyznaczników podatności na choroby nowotworowe. Dlatego też użytecznym staje się możliwość pomiaru stopnia naprawy DNA w próbkach materiału badawczego pobranego od ochotników. Celem pracy było, po pierwsze, opracowanie w warunkach in vitro prostej metody (z wykorzystaniem techniki testu kometowego), w której naprawa DNA odbywa się poprzez wycinanie nukleotydów (NER). Metoda ta po części przypomina mechanizm naprawy DNA przez wycięcie zasad (BER). Kolejnym zadaniem było przeprowadzenie tych dwóch testów z wykorzystaniem limfocytów (w formie ekstraktu, będącego źródłem czynników biorących udział w naprawie uszkodzonego DNA) pochodzących od zdrowych ochotników w celu określenia zróżnicowania stopnia naprawy uszkodzonego materiału genetycznego w obrębie próbek pobranych od jednego ochotnika w różnym czasie oraz pomiędzy ochotnikami. W teście z wykorzystaniem mechanizmu NER, w którym wymagana jest obecność jonów magnezu (lecz nie ATP), obserwowano znaczące uszkodzenia DNA (narażonego wcześniej na działanie promieni UV), który inkubowany był wraz z ekstraktem z limfocytów. Zauważono korelacje pomiędzy stopniem uszkodzenia DNA w różnych próbkach pochodzących od jednego ochotnika, zaś pomiędzy próbkami pobranymi od poszczególnych ochotników zaobserwowano znaczne różnice pomiędzy stopniem uszkodzenia DNA (zarówno dla mechanizmu BER, jak i dla NER). Testy z wykorzystaniem mechanizmów naprawy BER oraz NER są łatwe do przeprowadzenia, oraz, co więcej, mogą dostarczać cennych informacji w badaniach epidemiologicznych na poziomie molekularnym, w których niestabilność DNA odgrywa kluczową rolę.

Authors (5)