Abstract

Dotykam świata formą. Tworzę ją z marzeń i obrazów przyrody. Jestem architektem, co pozwala mi dotykać wzrokiem. Rysuję, rzeźbię, sytuuję gliniane obiekty i sprawdzam, czy miejsce je akceptuje. Poszukuję odczucia zgodności. Zgodność kierunkuje podejmowane próby. Wyobraźnia pyta o mieszkańców. Formy mogą mieścić domy. Schronienia bezpiecznie osadzone w kaszubskim krajobrazie. Brzmiące lasem, pachnące tradycją. Nie znam ich dalszych losów. Zawieszam myśli pomiędzy tym co wiem, a tym czego się spodziewam. Moje doświadczenia tworzą kształty. Spokój miejsca daje siłę do pracy. Utkane z marzeń, ułożone z doświadczeń, dotykające z nadzieją, formą zapożyczoną, przemyślaną i podarowaną miejscu. Najważniejsze jest dotknięcie, rozciągłe po nieregularności obiektu. Dotknięcie podłoża i powietrza. Tła. Uwolniony zapach i przeczucie. Ulotność, która nadaje sens. „Dotykanie jest zjawiskiem dwustronnym. To świat nas dotyka, gdy my go dotykamy” * Zarys i płaszczyzna styku. Definiują przebieg relacji. Oczekuję od nich potwierdzenia celu poszukiwań. Ten etap procesu niesie obawy niepowodzeń, ale i nadzieję adaptacji. Kto powiedział, że architekt nie może w ten sposób poszukiwać formuły dla domu spasowanego z miejscem? Mniej dosłownie. Bardziej delikatnie. Przyglądając się nieuchwytności i ciesząc słońcem dotykającym gliny z odciskiem mojej skóry. „Dzięki dotykowi nasza obecność objawia się nie w przestrzeni, tylko wobec innej, bliskiej rzeczywistości” * *cytaty: Brach-Czaina Jolanta 2022. Błony umysłu. Dowody na istnienie, Warszawa

Author (1)