Abstract

Edukacja architektoniczna dokonuje się w przestrzeni szczególnej obejmującej zarówno materialne obiektów jak i niematerialnych doświadczeń. Poznaniu i zrozumieniu sprzyjają działania projektowe wzbogacające tożsamość osobistą mieszkańców regionu. Projekty edukacyjne, skierowane szczególnie do dzieci (które wymagają szczególnych form przekazu i działań praktycznych dla zrozumienia złożonych zagadnień i abstrakcyjnych pojęć), służą przekazywaniu wiedzy i utrwalaniu tradycji, której znajomość wzmacnia kulturowe ukorzenienie w otoczeniu. Wzornictwo kaszubskie wyraża się poprzez formy obiektów i przedmiotów, charakterystyczne dla tego regionu układy zabudowań, czy zdobienia i elementy dekoracyjne. Konieczne wobec tego wydaje się utrzymanie tych właściwości regionalnych poprzez sposób kształtowania i użytkowania przestrzeni. Celem przybliżonych działań projektowych jest utrzymanie ciągłości kulturowej, a tym samym uzyskanie wartości dobrego zamieszkiwania. Dawną zabudowę regionalną cechuje czytelny ład i widoczna celowość wynikające ze zrozumienia dla wartości pochodzących z pewnego uporządkowania estetycznego i formalnego. Obecnie nasza egzystencja przebiega w rzeczywistości nadmiaru i coraz silniejszego konstytuowania się w przestrzeni małych i dużych miast bezoosbowych „nie-miejsc”. Dlatego postulować należy konieczność powrotu i czytelnych odniesień do ponadczasowych wzorów i ich unikalności pochodzących z lokalnych uwarunkowań przyrodniczo-kulturowych. Kaszubskie ludowe budownictwo mieszkalne oparte jest na „chacie kaszubskiej”, która ewoluowała przez setki lat, stanowiąc jednakże niezmiennie prostą, zwartą bryłę przekrytą wysokim dachem dwuspadowym o kącie nachylenia połaci 45°. Przykładowo wybrana chata stała się przedmiotem konkretnych zajęć prelekcyjno-wasztatowych, przybliżających uczestnikom jej budowę, strukturę, wykorzystane materiały i zdobienia. Ten regionalny dom stanowi przykład harmonijnego zamieszkiwania.

Author (1)