Studia wyższe ukończyłem w czerwcu 1981 roku po zdaniu egzaminu dyplomowego i obronie pracy magisterskiej. Opiekunem pracy magisterskiej był dr hab. inż. Tadeusz Szauer. W roku 1991-11-27 uzyskałem stopień naukowy broniąc pracę doktorską zatytułowaną „Symulacyjna i korelacyjna analiza widm immitancyjnych inhibitowanej reakcji elektrodowej”. Promotorem pracy był prof. dr hab. inż. Józef Kubicki (Wydział Chemiczny Politechniki Wrocławskiej), natomiast recenzentami byli prof. dr hab. inż. Antoni Nowakowski (Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki Politechniki Gdańskiej), prof. dr hab. Kazimierz Sykut (Wydział Chemii Uniwersytetu Marii-Curie Skłodowskiej) oraz prof. dr hab. inż. Witold Gnot (Wydział Chemiczny Politechniki Śląskiej). Pracę habilitacyjną zatytułowaną” Wpływ amplitudy sygnału pobudzającego na immitancję procesu elektrodowego” obroniłem w roku 1995-12-13. Recenzentami w przewodzie habilitacyjnym byli: prof. dr hab. Janusz Flis (Instytut Chemii Fizycznej PAN), prof. dr hab. Zbigniew Galus (Wydział Chemii Uniwersytetu Warszawskiego) i prof. dr hab. inż. Romuald Juchniewicz (Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej). Natomiast w roku 1999-07-12 Prezydent RP Aleksander Kwaśniewski podpisał wniosek Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych nadając mi tytuł profesora nauk technicznych.

Na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej przeszedłem kolejne szczeble rozwoju zawodowego. W marcu 1981 roku, będąc jeszcze studentem roku dyplomowego zostałem zatrudniony na stanowisku specjalisty.  W roku 1991 zostałem zatrudniony na stanowisku asystenta, a po obronie pracy doktorskiej w roku 1992 zostałem awansowany na stanowisko adiunkta. Obrona pracy habilitacyjnej skutkowała moim awansem na stanowisko profesora nadzwyczajnego w roku 1997. Na stanowisko profesora zwyczajnego powołał mnie Minister Edukacji i Nauki prof. dr hab. inż. Edmund Wittbrodt w roku 2001.  Funkcję kierownika Katedry Elektrochemii, Korozji i Inżynierii Materiałowej pełnię od roku 1996. Reprezentuję dziedzinę nauk technicznych i inżynierskich w dyscyplinie inżynieria chemiczna. Moja specjalność naukowa to elektrochemia, nauka o korozji i inżynieria korozyjna.

Przez dwie kadencje pełniłem funkcję prezesa Polskiego Stowarzyszenia Korozyjnego. Reprezentowałem Polskę w Światowej Radzie Korozji i w Europejskiej Federacji Korozyjnej. Przez wiele kadencji pracowałem w różnych zespołach Komitetu Badań Naukowych, Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Narodowego Centrum Badań i Rozwoju, Narodowego Centrum Nauki i Komitetu Ewaluacji Jednostek Naukowych. Pełniłem między innymi funkcję kierownika panelu recenzentów N204 Chemia, przewodniczącego Zespołu Specjalistycznego Nauk Ścisłych i Technicznych ds. grantów naukowych i przewodniczącego Zespołu Ewaluacji Jednostek Naukowych SI-1CT i SI-2CT (Nauki Ścisłe i Inżynierskie). Królewska Szwedzka Akademia Nauk w roku 2014 i 2015 zaprosiła mnie do zgłaszania kandydatów do Nagrody Nobla w dziedzinie chemii. Przygotowałem także opinię w procedurze nadania godności i tytułu Doktora Honoris Causa Politechniki Warszawskiej dla laureata Nagrody Nobla z chemii prof. Stanleya WHITTINGHAMA. Pełniłem funkcje eksperta naukowego Flamandzkiej Fundacji Naukowej MATHUSALEM, eksperta naukowego Francuskiej Narodowej Agencji Badawczej, eksperta naukowego Europejskiej Agencji Wykonawczej ds. Badań Naukowych i eksperta Fundacji na rzecz Nauki Polskiej.

 W ramach prac badawczych rozwijam problematykę nieliniowych pomiarów impedancyjnych i pomiarów impedancyjnych w warunkach niestacjonarnych. Podstawowym moim osiągnięciem jest opracowanie podstaw teoretycznych oraz wprowadzenie do praktyki pomiarowej Dynamicznej Elektrochemicznej Spektroskopii Impedancyjnej (DEIS). Ta nowa, oryginalna metoda pomiarowa stworzyła nowe, unikalne możliwości badawcze, łamiąc podstawowe ograniczenie klasycznej spektroskopii impedancyjnej EIS jakim jest stacjonarność badanego układu. Metoda DEIS umożliwiła rozszerzenie spektrum zastosowań spektroskopii impedancyjnej na nowe, niestacjonarne obszary badawcze elektrochemii i korozji. Idea i opis teoretyczny techniki DEIS został opublikowany w czasopismach o najwyższym statusie naukowym. Metoda DEIS z powodzeniem została zaimplementowana w badaniach kinetyki i mechanizmów reakcji elektrodowych, badaniach ogniw elektrochemicznych i ogniw paliwowych, badaniach korozji wżerowej, korozji międzykrystalicznej, odporności mechanicznej warstw pasywnych, impedancyjnego mapowania powierzchni i lokalnych pomiarów impedancyjnych w trybie mikroskopii sił atomowych. Ważnym osiągnięciem jest opracowanie metodyki wyznaczania różniczkowych, całkowych i względnych widm impedancyjnych. W obszarze badań impedancyjnych procesów niestacjonarnych posiadam wysoką ugruntowaną pozycję międzynarodową. Jej odzwierciedleniem jest pozycja lidera w klasyfikacji SCOPUS. Oddzielną kwestię stanowi oryginalna analiza czasowo-częstotliwościowa reakcji oscylacyjnych oraz impedancyjna ocena zawartości biokomponentów i środka elektrostatycznego w paliwach lotniczych, a także zawartości wody w benzynach magazynowanych w kawernach. Jestem autorem lub współautorem ponad 260 publikacji zamieszczonych w czasopismach skatalogowanych w bazie SCOPUS, które cytowane są ponad 4400 razy, a mój współczynnik oddziaływań naukowych wynosi H = 34. Poza tymi publikacjami jestem autorem lub współautorem ponad 100 prac opublikowanych w czasopismach nieskatalogowanych w bazie SCOPUS oraz 8 monografii naukowych. Ponadto jestem współautorem rozdziału zatytułowanego „Cathodic and Anodic Protection” w fundamentalnej serii „Materials Science and Technology”, wydawnictwa Wiley‐VCH Verlag GmbH & Co.

Dbam o rozwój utylitarnej strony badań naukowych. Ta działalność ukierunkowana na praktyczne zastosowania, ogniskuje się wokół antykorozyjnej ochrony powłokowej, ochrony elektrochemicznej oraz monitorowania i diagnostyki korozyjnej. Według publikacyjnego rankingu SCOPUS w tych obszarach przynależę do grona 30 najbardziej rozpoznawalnych naukowców na świecie. Najważniejsza jest jednak realizacja około 500 poważnych prac badawczych dla różnych firm i koncernów, takich jak: KGHM S.A., LOTOS S.A., PKN ORLEN  S.A., Rafineria Trzebinia S.A., TAURON S.A., Elektrownia Kozienice S.A., Elektrownia Bełchatów S.A., Elektrownia Rybnik S.A, Stocznia CRIST Gdynia S.A, Stocznia Remontowa S.A., NAFTOPORT, PERN „Przyjaźń S.A.”, Kompania Budowlana, Kompania Piwowarska (Browary: Tychy, Poznań, Białystok), Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągowo Kanalizacyjne w Warszawie, Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągowo Kanalizacyjne w Krakowie, Miejskie Przedsiębiorstwo Wodno-Kanalizacyjne w Elblągu, SAUR Neptun Gdańsk, Gdańska Infrastruktura Wodociągowo Kanalizacyjna i wiele innych. Szereg prac badawczych wykonałem dla kontrahentów zagranicznych takich jak Alcan Ltd. (Kanada), Keramchemie GmbH. (Niemcy), K&W GmbH. (Niemcy) czy MetPro Ltd. (Irlandia). Do moich głównych osiągnięć praktycznych należy między innymi, ochrona przed korozją instalacji odsiarczania spalin Elektrowni Bełchatów oraz opracowanie i wdrożenie do praktyki, metody szybkiej oceny stanu wykładzin polimerowych instalacji odsiarczania spalin. Osiągnięciem była także ochrona katodowa pochylni i śluz kanału Ostróda-Elbląg oraz ochrona protektorowa platformy wydobywczej Baltic Beta Petrobaltic. Innym oryginalnym osiągnięciem było opracowanie metody oceny wpływu prądów błądzących na infrastrukturę podziemną gazociągów Mazowieckiej Spółki Gazowniczej S.A. oraz magazynu paliwowego SOLINO Grupa ORLEN. W obszarze monitorowania i diagnostyki korozyjnej głównym osiągnięciem było opracowanie i wdrożenie bezobsługowego systemu monitorowania korozji instalacji wody w Gdańsku. Szczególne znaczenie ma opracowanie i wdrożenie bezprzewodowego systemu monitorowania instalacji krakingu katalitycznego, instalacji hydrokrakingu i instalacji hydroodsiarczania gudronu  koncernu ORLEN S.A. oraz prace badawcze nad organizacją systemu zarządzania korozją w Grupie LOTOS S.A. i koncernie ORLEN S.A. Ważne są także prace badawcze nad wprowadzeniem systemów ochrony przed korozją w KGHM Polska Miedź S.A. Prace badawcze realizowane przeze mnie były bardzo wysoko oceniane przez jednostki zlecające, czego odzwierciedleniem są rekomendacje [2].

W ramach oceny parametrycznej jednostek naukowych za okres 2017-2021 na podstawie  ustawy „Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce” z 20 lipca 2018, w dyscyplinie „Inżynieria Chemiczna” w obszarze trzeciego kryterium „Opisy wpływu działalności naukowej na funkcjonowanie społeczeństwa i gospodarki” przedstawiono do oceny dwa osiągnięcia, które są osiągnięciami zespołu kierowanego przeze mnie. Pierwsze osiągnięcie o charakterze wdrożeniowym to: „Zapewnienie bezpieczeństwa technicznego instalacji i obiektów sektora paliwowego PKN ORLEN i Grupy LOTOS w tym LOTOS PETROBALTIC” [7]. Drugim osiągnięciem jest „Zapewnienie wzrostu wydajności i trwałości wodorowych ogniw paliwowych” [7].  Dyscyplina „Inżynieria Chemiczna” Politechniki Gdańskiej w ramach oceny parametrycznej uzyskała wyróżniającą kategorię .
            Byłem promotorem w dwudziestu czterech zakończonych przewodach doktorskich, a ośmioro moich wychowanków uzyskało stopień naukowy doktora habilitowanego. Z mojej inicjatywy powstał w Politechnice Gdańskiej międzywydziałowy kierunek studiów „Inżynieria Materiałowa”. Zorganizowałem także kierunki studiów: „Konserwacja i Degradacja Materiałów” oraz „Korozja”. Byłem inicjatorem i siłą sprawczą utworzenia w roku 2020 dyscypliny „Inżynieria Chemiczna” na Wydziale Chemicznym PG. W wyniku mojego działania powstała Szkoła Doktorska Wdrożeniowa oraz Centrum Technologii Wodorowych Politechniki Gdańskiej. Zorganizowałem studia podyplomowe „Zabezpieczenia Przeciwkorozyjne" oraz kurs specjalistyczny: „Inspektor nadzoru powłok malarskich statków morskich” zgodnie z konwencją International Maritime Organization SOLAS II-1/3-2. Kurs został utworzony na Politechnice Gdańskiej we współpracy z Ministerstwem Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej i uzyskał aprobaty towarzystw klasyfikacyjnych i asekuracyjnych Det Norskie Veritas i Polskiego Rejestru Statków. Wydawane certyfikaty inspektorskie honorowane są na całym świecie. Współorganizowałem kurs „Inspektor ochrony katodowej”. Kurs ten nadzorowany jest przez Urząd Dozoru Technicznego.

Najważniejszym osiągnięciem jest jednak utworzenie w roku 1996 Katedry Elektrochemii, Korozji i Inżynierii Materiałowej, która jest afiliowanym członkiem Europejskiej Federacji Korozyjnej i jest obecnie jedną z największych i najbardziej rozpoznawalnych korozyjnych jednostek naukowo-dydaktycznych w Europie.