Abstrakt

Dynamiczny rozwój technologii zawsze odgrywał ważną rolę w procesie kształtowania architektury. Postęp w dziedzinie inżynierii materiałowej już od Rewolucji Przemysłowej pozwalał na osiąganie co raz bardziej skomplikowanych i jednocześnie wytrzymałych konstrukcji budynków. Obecnie, w dziedzinie architektury, zaczyna pojawiać się pojęcie nanotechnologii, która pozwala zmieniać stosowane materiały w bardziej wydajne i odporne. Elementy wyposażenia wyprodukowane z zastosowaniem nanotechnologii są bardziej trwałe a proces ich zużycia znacząco się opóźnia. Zapewniają wieloletnią użyteczność i wytrzymałość budynków, zmniejszają ilość remontów, oszczędzają energię i czas. Budynki wykorzystujące nanotechnologię, stanowią przyszłość w dziedzinie rozwoju architektury, są wysokiej jakości zaawansowanymi technologicznie produktami, które powinny przyczynić się do poprawy jakości życia i pracy ich użytkowników. Użycie materiałów i rozwiązań opartych na nanotechnologii wiąże się jednak z szeregiem problemów, jakie mogą pojawić się w trakcie procesu inwestycyjnego, a także później w trakcie cyklu życia budynku. Wiedza o nich może w znacznym stopniu przyczynić się do lepszego zarządzania ryzykiem podczas realizacji projektu, a także zarządzania samym projektem, a następnie budynkiem. Problemy związane z wykorzystaniem nanotechnologii skupiają się głównie wokół ich wdrożenia do realizacji, w szczególności w inwestycjach finansowanych w oparciu o ustawę „Prawo Zamówień Publicznych”, z powodu praw własności i praw patentowych dla użytych rozwiązań i ograniczenia konkurencji w stosunku do innych firm. W artykule zostaną opisane kwestie dotykające potencjału, ale także problemów związanych z wdrożeniem i zastosowaniem materiałów opartych na nanotechnologii.

Autorzy (2)