Abstrakt

W ekspertyzach podjęto dwa kluczowe zagadnienia: doskonalenia jakości zarządzania uczelnią oraz społecznej odpowiedzialności uczelni jako instytucji służącej otoczeniu. [1.]W opracowaniach dotyczących jakości przedstawiono różne postrzeganie jakości na gruncie szkoły wyższej, podkreślona znaczeniu budowania kultury jakości uczelni opierającej się na doskonaleniu kultury organizacji, budowaniu zaufania i doskonaleniu komunikacji. Istotna byłaby, zdaniem autora zmiana roli państwa z interwencyjnego w kierunku ułatwiającego. W konkluzji autor dostrzega konieczność rozszerzenia oceny jakości prowadzonej przez PKA o kryteria pozaakademckie a także informacje dotyczące losów absolwentów danego kierunku studiów. Akredytacja, oprócz profesjonalnej oceny kierunków studiów, powinna w szerszym stopniu dotyczyć oceny instytucjonalnej danej jednostki. Celowe jest wykorzystanie uznanych w Europie metod oceny jakości usług oferowanych przez uczelnie (np. CAF, EFQM i Servqual).[2.]Punktem wyjścia opracowań dotyczących społecznej odpowiedzialności uczelni jest stwierdzenie, że kluczowa rola uczelni w kreowaniu społeczeństwa wiedzy i współtworzeniu gospodarki opartej na wiedzy wymaga zmiany paradygmatu wyższej uczelni z modelu humboldtowskiego na model organizacji podporządkowanej wiedzy. Autor za Gibbonsem podkreśla, że wiedzę nie tylko się tworzy w uniwersytecie lecz również współtworzy przy aktywnym udziale otoczenia uniwersytetu. Taka postrzeganie roli uczelni oznacza traktowanie trzeciej misji (rozwijania współpracy i wzajemnych relacji z otoczeniem przez wpływanie na rozwój społeczny i ekonomiczny miasta, regiony i kraju) jako równie ważnej jak pierwsza (kształcenie) i druga (badania naukowe). Otoczenie systemowe uczelni ma bowiem słuszne aspiracje, aby w szerszym niż dotychczas stopniu wpływać na instytucje akademickie. Powinno mieć również znacznie większy niż obecnie wpływ na realizację misji uczelni, dlatego, że jest za nią współodpowiedzialne. Autor posługując się modelem Wawrzyniaka organizacji służącej otoczeniu podkreśla, że uczelnia służąca otoczeniu to taka, która: po pierwsze analizuje oczekiwania otoczenia systemowego, po drugie tworzy regulatory sprzyjające realizacji tych oczekiwań oraz po trzecie tworzy kulturę instytucjonalną sprzyjającą innowacyjności i przedsiębiorczości. W konkluzji autor, zgadzając się z modelem uniwersytetu III generacji Wissemy, dostrzega konieczność wyboru drogi rozwoju przez każdą uczelnię: przekształcania się uczelni w międzynarodowe centrum transferu technologii lub sprowadzenie swojej rolę do lokalnego gracza, który też jest potrzebny na rynku edukacyjnym.

Autor (1)