Przedstawienie badań wytrzymałości na ścinanie dla gruntu niespoistego stabilizowanego bio-cementacją bakteryjną. Omówienie charakterystyki drobnoustrojów wraz z podziałem badań na dwie części: mikrobiologiczną oraz geotechniczną. Potwierdzenie możliwości wykorzystania cementacji bakteryjnej jako alternatywnej metody stabilizacji podłoża gruntowego.

Celem pracy było zbadanie efektywności destabilizacji układów emulsyjnych tworzących się podczas przemywania zanieczyszczeń olejowych z gruntów w warunkach ex-situ, za pomocą roztworów surfaktantu Rokanolu NL6. Jako zanieczyszczenie hydrofobowe wybrano syntetyczny olej bazowy typu polialfaolefin (PAO6). Zastosowano pięć metod destabilizacyjnych: odstawianie, wirowanie, wygrzewanie, wymrażanie, zmiana pH.

W pracy porównano właściwości spoiw występujących na polskim rynku. Przeprowadzono badania laboratoryjne gruntu z 8 spoiwami. Uzyskane właściwości gruntu stabilizowanego róznymi spoiwami porównywano ze stabilizacją cementem i wapnem. Najlepsze wyniki dla badanej gliny uzyskano przy stabilizacji cementem, co jest zaskakujące. Żadne spoiwo nie zapewniło wymaganej mrozoodporności.

Specyficzne zachowania gruntu w strefach przyległych do kanalizacyjnych studzienek rewizyjnych (komór przepompowni ścieków itp.). Stabilizacja położenia jako efekt niewłaściwego postępowania w fazie robót budowlano - montażowych, w tym zasypki obiektów. Różnice i analogie dla konstrukcji "sztywnych" i "elastycznych".

Przedstawiono metody stabilizacji drutów tłumiących w systemie łopatkowym turbin parowych. Na podstawie badań eksperymentalnych mikrostruktury i własności mechanicznych wykazano przydatność metody stabilizacji na gorąco drutów tłumiących wykonywanych ze stopu tytanu WT3-1.