Zaprezentowano właściwości zwilżające, emulgujące oraz solubilizujące surfaktantów niejonowych Rokanolu L10, Tritonu X-100 oraz biosurfaktantu JBR 425. Jako modelowe zanieczyszczenia wybrano tetrachloroetylen (PCE) oraz o-dichlorobenzen (o-DCB). Stabilność emulsji rosła wraz ze stężeniem surfaktantu. Rozpuszczalnośc PCE i o-DCB była największa w roztworach micelarnych biosurfaktantu JBR.

Zbadano wpływ surfaktantów gemini w mieszaninach z alkilopoliglukozydami na odmywanie heksadekanu z gleby. Dodatek surfaktantu gemini powodował wzrost usunięcia heksadekanu z gleby torfowej w stosunku do roztworów czystego Tritonu BG10. Największy wzrost efektywności uzyskano stosując hydrofilowe surfaktanty gemini Surfynole S465 i S485 w stężeniu 0,5 g/dm3. W przypadku gleby piaszczystej nie stwierdzono poprawy usunięcia heksadekanu...

Przeprowadzono badania solubilizacji mieszanin węglowodorów (dekan, dodekan, tetradekan, heksadekan; oktan, oktadekan; dodekan, toluen) w wodnych roztworach micelarnych surfaktantów niejonowych (Rokanol NL6, Triton BG10, AG 6210) oraz ich mieszanin. Solubilizacja najbardziej efektywnie zachodziła w roztworach Rokanolu NL6. Zaobserwowano dwukrotny spadek efektywności procesu solubilizacji wraz ze wzrostem długości łańcucha węglowodoru...