Abstract

Myśląc o zamieszkiwaniu poruszam się w nurcie filozofii przyrody. Park Schopenhauera jest punktem odniesienia dla uwolnienia refleksji dotykającej ludzkich schronień. Domy, ich postaci kompletne są celem procesu, którego etapem jest tworzenie rzeźb zaprezentowanych w otwartej przestrzeni przyrodniczo-kulturowej. W Oliwie, pośród drzew, wzdłuż Potoku Oliwskiego umieszczony został cykl rzeźb zatytułowanych „istota zamieszkiwania: relacje [nie]codzienne”. Park Oruński koresponduje z Parkiem Oliwskim poprzez elementy skorelowanych wystaw. Obie prezentacje pozostają w ścisłej relacji i nawiązują do siebie. Temat przewodni jest wspólny: SCHRONIENIE. To punkt wyjścia pracy nad projektem. Prezentacje ukazują dwie rzeczywistości: wyobrażoną i fizyczną. Przestrzeń idei i przestrzeń kreacji. W praktyce projektanta są nierozłączne. Artysta może spróbować wyabstrahować fragmenty zjawiska dla skupienia uwagi na konkretnym aspekcie. OLIWA to obiekty dla miejsca, ORUNIA to obiekty w procesie, prezentujące idee i odwołania. Dwa miejsca to korespondencja w czasie i przestrzeni ukazująca współistniejące, ale dopuszczające autonomię refleksji, rzeczywistości namacalną fizyczność i abstrakcyjną, efemeryczną ideę.

Author (1)